Μετά από τη μεμψιμοιρία, την καταστροφολογία και τους μάντεις κακών, στους οποίους όπως είδατε σε προηγούμενα άρθρα μου συγκαταλέγεται δυστυχώς και η γράφουσα, στο τέλος των μονολόγων στο ναό της κομματοκρατίας ήρθε η διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού πως όλα πάνε καλά κι ότι, πάλι με χρόνια με καιρούς, θα πάνε ακόμη καλύτερα, για όσους φυσικά επιβιώσουν της ασιτίας. Βέβαια, δεν έκρυψε αυτό που προσπαθεί το διεθνές κεφάλαιο να κάνει – ήγουν να διαλύσει τις συλλογικές συμβάσεις των εργαζομένων, αλλά η κυβέρνησή του, είπε, αντιστέκεται. Όλε, όλε!!! Πρόκειται για κρυπτοαντιστασιακούς που δεν τους φαίνεται.
Παραθέτω αποσπάσματα από την ομιλία του Πρωθυπουργού για να παρηγορηθείτε. Μακάρι να επαληθευτεί η αισιοδοξία του. Ποιος στραβός δεν θέλει το φως του; Προσωπικά ζορίζομαι πολύ να τον πιστέψω, αλλά δεν τα καταφέρνω. Εύχομαι όμως να διαψευστώ.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ:
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ξέρετε πολύ καλά ότι πάλεψα και παλεύω για την πατρίδα μας, χωρίς να υπολογίζω πολιτικό ή προσωπικό κόστος.
(…) (…)
Την ίδια ώρα η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει δείξει απίστευτη ωριμότητα μπροστά στη λαίλαπα που χτύπησε την πόρτα μας.
(…) (…)
Εμείς να ξέρετε θα κάνουμε το καθήκον μας και δηλώνω απερίφραστα πιο αποφασισμένος από ποτέ να αλλάξω την Ελλάδα και παρά τις πρόσκαιρες δυσκολίες δηλώνω και πιο αισιόδοξος από ποτέ γι’ αυτή τη χώρα, για τον Ελληνισμό και την Ελλάδα. Δεν θα χρεοκοπήσουμε! Το 2012 θα μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης και το 2013 απαλλασσόμαστε από το μνημόνιο.
(…) (…)
Πράγματι, περάσαμε μια κόλαση το 2010, αλλά σταθήκαμε όρθιοι και η συνέπειά μας επιβραβεύεται. Σήμερα το ζήτημα του χρέους το αντιμετωπίζουμε με σύνεση, συστηματικά και οργανωμένα, όχι μόνο με το πρόγραμμά μας, αλλά με ευνοϊκές ρυθμίσεις, όπως με τις προσεκτικές διαπραγματεύσεις μας για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους. Αυτή η ευεργετική για την Ελλάδα και το φορολογούμενο αντιμετώπιση θα έχει συνέχεια μόνο αν παραμείνουμε συνεπείς στις προσπάθειές μας.
(…) (…)
Μύθος τρίτος. Κάποιοι, όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θέλουν συνειδητά το κακό μας. Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν εκείνοι που ποντάρουν στην καταστροφή μας. Αλλά ποιοι είναι; Θα τους βρει κανείς στα λεγόμενα παράγωγα προϊόντα, όπου κάποιοι στοιχηματίζουν μέχρι και δισεκατομμύρια στη χρεοκοπία μας. Τα έχουμε καταγγείλει.
Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν και οίκοι αξιολόγησης, οι οποίοι δεν λογοδοτούν σε κανέναν και οι οποίοι γέμισαν με απατηλές αξιολογήσεις τοξικά τον κόσμο. Πόσα ασφαλιστικά ταμεία, πόσοι ιδιοκτήτες κατοικιών έχασαν ολόκληρες συντάξεις και σπίτια, ολόκληρο το βιός τους. Εκεί ήταν και η καρδιά της διεθνούς κρίσης. Το ποιος αξιολογεί τους αξιολογητές είναι ζήτημα υπαρκτό, ζωτικό όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για την Ευρώπη και για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
(…) (…)
Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος λόγος για τη βαθιά κρίση. Σχετίζεται με την οικονομική αλλά και με την σταθερά πολιτική μετατόπιση της δύναμης προς την ανατολή και τις αναδυόμενες χώρες. Το είπε και ο Αντιπρόεδρος. Είναι πολλές οι αιτίες. Δεν είναι τώρα ο χρόνος να το αναλύσουμε. Αλλά, το διεθνές κεφάλαιο έχει αξιοποιήσει τη φθηνότερη εργατική δύναμη, ακόμα και καταστάσεις έλλειψης ελευθεριών, συλλογικών διαπραγματεύσεων, την έλλειψη κόστους του κοινωνικού κράτους σε αυτές τις χώρες, τις ευκολίες στο να μην σέβονται την προστασία του περιβάλλοντος, για να αποκτήσει κέρδη το κεφάλαιο, αλλά και τα κράτη μία πρόσκαιρη ανταγωνιστικότητα έναντι του ανεπτυγμένου οικονομικά κόσμου.
(…) (…)
Σήμερα, όμως η λύση είναι η ανταγωνιστικότητα να αποκτηθεί όχι με την αφαίρεση πλούτου και εισοδήματος από τον δικό μας εργαζόμενο, όπως πιεζόμαστε να κάνουμε, αλλά με την επένδυση στην ποιότητα, δηλαδή στην παιδεία, στην καινοτομία, τον πολιτισμό μας, σε καθετί που προσδίδει την ποιότητα αλλά και τη μοναδικότητα της Ελλάδας στην παγκόσμια αγορά, ώστε να μην αγοράζουμε πλέον ξένα και να μην πουλιούνται ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό.
(…) (…)
Πράγματι, κυρίες και κύριοι, είναι επιλογή μεταξύ της υποταγής ή της απελευθέρωσης. Όμως, ποια υποταγή; Σε κάποιο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή Κομισιόν; Όχι, κύριοι! Υποταγή μας στα δικά μας κακώς κείμενα, στη μοιρολατρία και την απαισιοδοξία και σε όσα μας έχουν πληγώσει ή από την άλλη, απελευθέρωσή μας απ’ αυτές τις εξαρτήσεις και αντιλήψεις, απελευθέρωση των πιο δημιουργικών δυνάμεων του ελληνικού λαού. Και στη δύσκολη αυτή καμπή καλούμαστε να κάνουμε την επιλογή μας, αναλαμβάνοντας ο καθένας από εμάς την ευθύνη για την πορεία του.
Σας καλώ, κυρίες και κύριοι, να υπερψηφίσετε τον Προϋπολογισμό.»
Όπερ και εγένετο!
Αμήν, αλληλούια! Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα…
