«Για τη χίμαιρα τση “δημοκρατίας” έχω μιλήσει με δόση κυνισμού σε πολλά άρθρα που ανάρτησα σε τούτο το ιστολόγιο. Μάλιστα, τις παλιές, πολύ καλύτερες, μέρες του 2008 είχα γράψει κι ένα σατιρικό ποιηματάκι το οποίο κάποιος αναγνώστης μελοποίησε. Σήμερα κατέβασα τυχαία ένα ξεχασμένο βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου, αναζητώντας ειρήνη στην ψυχή μου από την υπερένταση που δημιουργεί η προεκλογική εμφυλιοπολεμική βαβούρα.
Ήταν το καταπληκτικό βιβλίο τουJulian Johnson, “The Path of the Masters”. Το ξεφύλλισα για να δω που θα σταθώ, και βρήκα κάτι ενδιαφέρον και επίκαιρο περί της ιδανικής διακυβέρνησης, πράγμα που πλησιάζει στις απόψεις μου. Μετέφρασα μερικά αποσπάσματα και τα παραθέτω στη συνέχεια.
«Οι μέρες της πολιτικής δημαγωγίας είναι μετρημένες, ακόμη και στην Αμερική. Το ιδανικό του κάθε ονειροπόλου, από τον καιρό του Πλάτωνα μέχρι τον τελευταίο μαθητή του Λυκείου σήμερα, ήταν να εγκαθιδρύσουν τη σοσιαλιστική ουτοπία πάνω στη βάση της φυσικής επιστήμης. Ο Moore και ο Πλάτων εξέφραζαν απλά εκείνο που είναι το υπόστρωμα του κάθε σκεπτόμενου εγκεφάλου, δηλαδή ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία κοινωνική ευταξία μέχρις ότου η επιστήμη γίνει το θεμέλιο της κυβέρνησης. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν ο πολιτικός και ο χρηματέμπορος αποβληθούν από την εξουσία και άνθρωποι διακεκριμένοι στην επιστήμη αναλάβουν τα ηνία της κυβέρνησης.
Όμως ακόμη και αυτό δεν είναι μια απόλυτα ασφαλής υπόθεση εργασίας. Άνθρωποι με μυαλά, με επιστημονική κατάρτιση, εξειδικευμένοι σε όλους τους κλάδους της επιστήμης, καθένας εξαιρετικά εκπαιδευμένος ειδικός στο δικό του κλάδο, πρέπει να είναι επίσης ηθικά ακέραιοι, δηλαδή πρέπει να είναι ανεπτυγμένοι στην ψυχή όπως και στο νου.Και κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει κατορθωτό μόνον όταν η θρησκεία τοποθετηθεί πάνω σε επιστημονικό θεμέλιο – όχι προηγουμένως. Αυτό θα σημαίνει μια ολιστική ανάπτυξη των ειδικών μας.
Όταν η ευτυχής αυτή ημέρα ανατείλει, εκείνοι οι άνδρες και γυναίκες που θα φιλοδοξούν ν’ αναλάβουν κυβερνητικές θέσεις θα πρέπει πρώτα να επιδείξουν ότι καθοδηγούνται σε όλα τα ουσιώδη ζητήματα από μια πεφωτισμένη συνείδηση, και εμπνέονται από ανιδιοτελή αγάπη. Κατόπιν αυτού θα έχουν τα προσόντα στους διάφορους κλάδους της επιστήμης τους. Μια κυβέρνηση με τέτοιους ειδικούς, ονόμασέ την ολιγαρχία ή οτιδήποτε θέλεις, θα συνιστά την πρώτη πολιτισμένη κυβέρνηση στην ιστορία.
Οι άνθρωποι μιλάνε και γράφουν πολλά περί δημοκρατίας. Υποθέτω ότι πολλοί Αμερικανοί πιστεύουν με πάθος ότι ζουν κάτω από μιας δημοκρατικής μορφής διακυβέρνηση. Αλλά αυτό είναι μια παιδαριώδης αυταπάτη, ένα παραμύθι για να λέγεται στα παιδιά δίπλα στις άλλες ιστορίες για μάγισσες. Μπορεί να είναι κατάλληλο για τους ρήτορες της Fourth of July ή για ανθρώπους που επιζητούν να εκλεγούν για να κυβερνήσουν. Αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αυταπάτη. Εμφανίζεται ως πραγματική μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι ψηφίζουν αυτούς που προτιμούν.
Δεν υπάρχει ούτε μία δημοκρατική κυβέρνηση στον κόσμο και ούτε έχει υπάρξει ποτέ μία. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ολιγαρχία του πλούτου. Δεν είναι ούτε καν ολιγαρχία πολιτισμού, πράγμα που θα ήταν απείρως καλύτερο. Οι ψηφοφόροι απλά χειραγωγούνται. Λίγοι άνθρωποι κυβερνούν το έθνος. Οι μάζες κινούνται σαν τα πρόβατα και κάνουν αυτό που τους λένε.
Μπορείτε να φανταστείτε ένα εκατομμύριο άνθρωποι να πηγαίνουν στον πόλεμο με τη δική τους ελεύθερη επιλογή; Οδηγούνται πάντα στον πόλεμο ή σύρονται σε αυτόν από λίγους φιλόδοξους ή παραπλανημένους πολιτικούς. Φυσικά, όταν ένα έθνος πάει σε πόλεμο, εκείνοι στους οποίους επιτίθεται πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς των. Και αυτή είναι η μόνη φορά που ο πόλεμος είναι πλήρως δικαιολογημένος.
Οι συνήθεις άνθρωποι, οι πολλοί, δεν κυβερνούν τους εαυτούς των. Μια “κυβέρνηση του λαού, από το λαό για το λαό”, δεν υπήρξε ποτέ, εκτός στην ευγενή καρδιά ενός Lincoln, ή μερικών τέτοιων φίλων του ανθρώπου. Εκείνο που στην πραγματικότητα έχουμε είναι μια ολιγαρχία των ανθρώπων επιρροής. Κι αυτό γενικώς σημαίνει των ανθρώπων με χρήμα. Γνωρίζουμε ότι αυτό συμβαίνει.
Επομένως, η ιδανική κυβέρνηση, όπως συνάγεται από τα προηγούμενα, θα σήμαινε την αντικατάσταση της πρόστυχης ολιγαρχίας από μια ευγενή ολιγαρχία. Αλλά φυσικά ακόμη κι αυτό δεν είναι το ιδανικό. Για την ακρίβεια, μπορεί να προστεθεί εδώ ότι η πραγματική κυβέρνηση είναι μια απόλυτη μοναρχία. Αλλά η δυσκολία γι’ αυτό είναι ότι για να εδραιωθεί μια τέτοια μοναρχία, θα ήταν πρωτίστως αναγκαίο να βρεθεί ο ιδανικός μονάρχης. Αυτή είναι η δυσκολία.
Δεν υπάρχει παρά μόνο μια τάξη ανθρώπων στη γη που θα είχαν τα προσόντα για μια τέτοια θέση, αλλά που δεν θα την αποδέχονταν: οι μεγάλοι Διδάσκαλοι. Η δουλειά τους είναι διαφορετικού είδους. Το επόμενο καλύτερο θα ήταν μια πνευματικά ολοκληρωμένη, επιστημονική ολιγαρχία. Μια τέτοια ολιγαρχία θα θέσει όλη την έμφαση στην ανάπτυξη του πνεύματος.
(…)
Έτσι λοιπόν, όταν φτάσει η μέρα που οι επιδιώξεις των εκπαιδευτικών, των επιστημόνων και των φιλοσόφων, όλες συγκλίνουν και συμμετέχουν στον πνευματικό πολιτισμό μιας νέας επιστήμης των επιστημών, τότε αυτό θα σηματοδοτήσει την αυγή μια νέας εποχής. Τούτο θα συνιστά την εγκαινίαση μιας νέας κοινωνικής ευταξίας.»
2/10/2008
Tags: Julian Johnson, The Path of the Masters, επιστήμη των επιστημών, ιδανική διακυβέρνηση, Πλάτων
