By Paul Craig Roberts
August 11, 2025
Πριν από μερικές ημέρες, ο Trump δήλωσε ότι δεν άξιζε να συναντηθεί με τον Putin, αλλά ξαφνικά διέταξε τους βοηθούς του να κανονίσουν μια συνάντηση με τον Putin σε μια εβδομάδα. Οι εξηγήσεις που μας δόθηκαν για αυτό είναι ότι ο Putin είπε ότι ο διαπραγματευτής του Trump, Witcoff , είχε κάνει μια αποδεκτή πρόταση. Ο διαπραγματευτής του Putin, Kirill Dmitriev, δήλωσε «μια ιστορική συνάντηση στην οποία θα επικρατήσει ο διάλογος». Ένας ονειροπόλος διακήρυξε ότι ο Putin και ο Trump «μπορεί να αναδιαμορφώσουν την παγκόσμια τάξη».
Αυτές οι πρόωρες δηλώσεις συμφωνίας και επιτυχίας έχουν οδηγήσει σε περαιτέρω ρομαντικές θεωρίες. Ένας Ρώσος σχολιαστής δήλωσε ότι η Αλάσκα επιλέχθηκε για την ιστορική συνάντηση επειδή «ενσαρκώνει τόσο ξεκάθαρα το πνεύμα της γειτονίας και της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας που χάθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου». Οι Ρώσοι Ατλαντιστές-Ενσωματιστές, των οποίων οι καρδιές και τα συμφέροντα είναι στη Δύση, ελπίζουν ότι οι δηλώσεις ευδαιμονίας τους, ακόμη και αν περιλαμβάνουν ρωσική υποχώρηση, θα επικρατήσουν έναντι του ρωσικού εθνικισμού.
Για παράδειγμα, ο διαπραγματευτής του Putin είναι ο Kirill Dmitriev, κατ’ όνομα Ρώσος, αλλά στην πραγματικότητα απόφοιτος του Πανεπιστημίου Stanford και της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Harvard – είσοδοι στο αμερικανικό κατεστημένο – ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στην Goldman Sachs, μέλος του κατεστημένου. Είναι ένας Νέος Παγκόσμιος Ηγέτης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Η μακρά λίστα με τις διακρίσεις και τις διευθυντικές του θέσεις σε ρωσικές εταιρείες παρέχεται από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Αυτή τη στιγμή είναι επικεφαλής του Ρωσικού Ταμείου Άμεσων Επενδύσεων και Ειδικός Απεσταλμένος του Putin για τη Διεθνή Οικονομική και Επενδυτική Συνεργασία. Θα μπορούσε ο Putin να είχε επιλέξει ένα πιο αντιφατικό άτομο για να διαπραγματευτεί με την Ουάσινγκτον;
Μεταξύ αυτών και άλλων εξαιρετικά ελπιδοφόρων δηλώσεων, ποια είναι η πραγματικότητα της κατάστασης; Ταιριάζει με τις εκφρασμένες προσδοκίες;
Όχι. Από όσο μπορώ να καταλάβω, ο Trump οδεύει προς μια «ιστορική συνάντηση» με τον Ρώσο ομόλογό του και ακόμα δεν έχει ιδέα ποια είναι η θέση του Putin. Ο Trump μίλησε πιο πρόσφατα για μια ειρηνευτική συμφωνία που βασίζεται σε μια «ανταλλαγή εδαφών», την οποία οι Ευρωπαίοι υποστηρικτές του Zelensky λένε ότι πρέπει να είναι μια «αμοιβαία» ανταλλαγή εδαφών. Η θέση του Zelensky είναι ότι όλα τα εδάφη πρέπει να επιστραφούν στην Ουκρανία. Η θέση του Putin είναι ότι όλα τα εδάφη που ενσωματώνονται τώρα στη Ρωσική Ομοσπονδία πρέπει να γίνουν αποδεκτά ως ρωσικά από την Ουκρανία και τη Δύση. Διαφορετικά, η Ρωσία πρέπει να αποκηρύξει τις στρατιωτικές της νίκες σε έναν πόλεμο που προκλήθηκε από την Ουάσινγκτον.
Αλλά το κύριο πρόβλημα με την προσέγγιση του Trump είναι ότι σκέφτεται τη συνάντηση σε ένα πολύ περιορισμένο πλαίσιο τερματισμού της στρατιωτικής σύγκρουσης με ανταλλαγή εδαφών, ενώ ο Putin θέλει μια συμφωνία αμοιβαίας ασφάλειας με την Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ που θα απομακρύνει το ΝΑΤΟ από τα σύνορα της Ρωσίας. Ο πόλεμος που θέλει να τερματίσει ο Putin είναι η εχθρότητα της Δύσης προς τη Μόσχα. Τον πόλεμο στην Ουκρανία η Ρωσία μπορεί να τον αντιμετωπίσει.
Ο στόχος του Putin είναι ένας εξαιρετικά επιθυμητός στόχος, επειδή οι επιδεινούμενες προκλήσεις που δέχεται η Μόσχα θα οδηγήσουν τελικά σε πυρηνικό πόλεμο. Αλλά πόσο ρεαλιστικός είναι ο στόχος του Putin;
Θα έλεγα ότι δεν είναι ρεαλιστικός.
Πρώτον, το Δόγμα Wolfowitz αποτελεί εμπόδιο. Το δόγμα Wolfowitz δηλώνει ότι ο κύριος στόχος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ είναι η αποτροπή της ανόδου οποιασδήποτε δύναμης που μπορεί να χρησιμεύσει ως περιορισμός στην αμερικανική μονοπολικότητα. Οι νεοσυντηρητικοί που δημιούργησαν αυτό το δόγμα εξακολουθούν να έχουν μεγάλη επιρροή στους κύκλους χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ. Κανένας πρόεδρος ή υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ δεν έχει αποκηρύξει αυτό το δόγμα. Ο ίδιος ο Trump δήλωσε πρόσφατα την μονοπολικότητα όταν είπε «Εγώ κυβερνώ την Αμερική και τον κόσμο». Αυτή είναι μια ηγεμονική δήλωση.
Πράγματι, η τρέχουσα στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία είναι εξ ολοκλήρου προϊόν της ηγεμονικής εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον. Η Ουάσιγκτον ενορχήστρωσε την «Επανάσταση του Maidan» προκειμένου να ανατρέψει μια φιλορωσική δημοκρατική κυβέρνηση και να εγκαταστήσει μια ρωσοφοβική μαριονέτα. Η κυβέρνηση-μαριονέτα επιτέθηκε στη συνέχεια στον λαό των ρωσικών εδαφών της Ουκρανίας μέχρι που ανάγκασε τη ρωσική επέμβαση, αφού η Δύση χρησιμοποίησε τη Συμφωνία του Μινσκ για να εξαπατήσει τον Putin και αφού η Δύση απέρριψε το αίτημα του Κρεμλίνου για συμφωνία αμοιβαίας ασφάλειας κατά την περίοδο Δεκεμβρίου 2021-Φεβρουαρίου 2022. Σε αυτό το σημείο, ο Putin αναγκάστηκε να παρέμβει για να αποτρέψει τη σφαγή των Ρώσων στις ανεξάρτητες δημοκρατίες του Donbas από έναν μεγάλο ουκρανικό στρατό εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο από την Ουάσιγκτον.
Αν ο Putin είχε την προνοητικότητα να δεχτεί το αίτημα των δημοκρατιών του Donbas το 2014 να επανενωθούν με τη Ρωσία όπως η Κριμαία, ο πόλεμος θα είχε αποφευχθεί. Αλλά ο Putin, κακώς συμβουλευμένος, μπέρδεψε την υπεράσπιση του ρωσικού λαού με μια πρόκληση προς τη Δύση. Το 2014, οι Ατλαντιστές-Ενσωματιστές, των οποίων τα συμφέροντα βρίσκονται στη Δύση, όχι στη Ρωσία, εξακολουθούσαν να σκοπεύουν να σέρνουν το Κρεμλίνο πίσω στην αποδοχή της Δύσης, ώστε να αποτελέσει ένα καλό υποκείμενο της ηγεμονικής κυριαρχίας της Ουάσιγκτον.
Όλο το νόημα της ενορχηστρωμένης σύγκρουσης της Ουάσιγκτον στην Ουκρανία ήταν η αποσταθεροποίηση της Ρωσίας. Έχει εγκαταλείψει η Ουάσιγκτον αυτόν τον πολιτικό στόχο;
Δεύτερον, υπάρχει το συμφέρον του αμερικανικού συμπλέγματος στρατού/ασφάλειας. Η δύναμη και το κέρδος του συμπλέγματος στρατού/ασφάλειας εξαρτάται από την ύπαρξη εχθρών. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε στη δημιουργία της «Μουσουλμανικής Απειλής» που χρησιμοποιήθηκε για να διατηρήσει τα κέρδη και τις δυνάμεις του συμπλέγματος στρατού/ασφάλειας με τους πολέμους του 21ου αιώνα της Ουάσιγκτον που κατέστρεψαν, μέχρι στιγμής, πέντε μουσουλμανικές χώρες, ενώ υποστήριζαν με χρήματα, όπλα και διπλωματική κάλυψη τη γενοκτονία της Παλαιστίνης από το Ισραήλ, και η Ουάσιγκτον τώρα ευθυγραμμίζεται με το Ισραήλ για να καταστρέψει το Ιράν.
Πριν από λίγες ημέρες, ο Πρόεδρος Trump καυχήθηκε ότι είχε διαπραγματευτεί μια συμφωνία με την ΕΕ για την αγορά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων σε αμερικανικά όπλα για να τα στείλει στην Ουκρανία. Τι θα συμβεί με αυτή τη συμφωνία εάν έρθει η ειρήνη στην Ουκρανία; Πώς βλέπει το σύμπλεγμα στρατού/ασφάλειας την απώλεια του Ρώσου εχθρού του; Τους έχει υποσχεθεί ο Trump έναν ιρανικό πόλεμο ή/και έναν πόλεμο με την Κίνα ως αντικαταστάτες;
Τρίτον, αν ο Trump τάσσεται υπέρ της ειρήνης με τη Ρωσία, γιατί απλώς επανεγκατέστησε στην Ευρώπη τους αμερικανικούς πυρηνικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς που είχε αφαιρέσει ο Πρόεδρος Reagan και επιπλέον ανέπτυξε δύο υποβρύχια με πυρηνικούς πυραύλους πιο κοντά στη Ρωσία;
Το πιο σημαντικό, γιατί η Ουάσιγκτον ξαφνικά κατάφερε ένα τεράστιο πλήγμα στη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν στον Νότιο Καύκασο, αποκτώντας για 99 χρόνια τον Διάδρομο Zangezur που εκτείνεται κατά μήκος των βόρειων συνόρων του Ιράν με την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν; Αυτή η κίνηση του καθεστώτος Trump είναι ένα χτύπημα στην καρδιά του Νέου Δρόμου του Μεταξιού της Κίνας, των BRICS και της επιρροής της Ρωσίας στις πρώην σοβιετικές επαρχίες και ολοκληρώνει την περικύκλωση του Ιράν από την Ουάσιγκτον. Η Ουάσιγκτον ανοίγει περισσότερα σημεία στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία και τους συμμάχους της, ενώ η Ρωσία υποχωρεί, προκαλώντας έτσι περισσότερες προκλήσεις.
Αυτό το τολμηρό χτύπημα της Ουάσιγκτον εναντίον της Ρωσίας, του Ιράν και της Κίνας θα πρέπει να διαλύσει τη ρωσική ψευδαίσθηση ότι μια συμφωνία αμοιβαίας ασφάλειας είναι εφικτή με την Ουάσιγκτον. Η Ουάσιγκτον έκανε μια αποφασιστική κίνηση εναντίον τριών δυνάμεων, η οποία δείχνει τη σοβαρότητα της Ουάσιγκτον σχετικά με την ηγεμονία της.
Οι Ρώσοι σχολιαστές υποβαθμίζουν την απώλεια του διαδρόμου καθώς αγωνίζονται να κρατήσουν την πραγματικότητα μακριά από τις ελπίδες τους ότι η Ρωσία θα γίνει μέρος της Δύσης.
Πριν ο Putin πάει στην Αλάσκα, θα έπρεπε να ρωτήσει τον Dmitriev πώς η κατάληψη του διαδρόμου Zangezur από την Ουάσιγκτον ταιριάζει με την «αποδεκτή αμερικανική πρόταση» για την Ουκρανία.
Και κάποιος, αν υπάρχει κάποιος, θα έπρεπε να ρωτήσει τον Putin, τον XI, και τους Ιρανούς γιατί κοιμόντουσαν για άλλη μια φορά όρθιοι.
Θα κοιμάται και ο Putin όρθιος στην Αλάσκα, νανουρισμένος με ψευδαισθήσεις από άτομα σαν τον Dmitriev;
Στις δύο αριστουργηματικές ιστορίες του, «Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος» και «Η προέλευση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου», ο A.J.P. Taylor εξηγεί τον θρίαμβο της αυταπάτης επί της πραγματικότητας όταν οι κυβερνήσεις έρχονται αντιμέτωπες με συγκρούσεις. Το βλέπουμε ξανά στην εποχή μας.
Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου
Tags: Kirill Dmitriev, Maidan, Paul Craig Roberts, Putin, Trump, Αλάσκα, Διάδρομος Zangezur, Δόγμα Wolfowitz, ΗΠΑ, Ρωσία
