Βουλή, 17/11/2015 – ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ (Πρόεδρος της Κυβέρνησης):Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, κύριε Πρόεδρε, αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για μένα να απευθύνομαι σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων στη συνεδρίαση μνήμης, με πρωτοβουλία του Προεδρείου της Βουλής. Και στόχος μου δεν είναι απλώς να αποτίσω τελετουργικά φόρο τιμής στους αγωνιστές και στις αγωνίστριες του Πολυτεχνείου, αλλά να προσπαθήσω με την ομιλία μου να συνδέσω την παρακαταθήκη των μεγάλων δημοκρατικών και κοινωνικών αγώνων εκείνης της περιόδου με τη σημερινή πραγματικότητα. (Σ.σ.: Καλύτερα να συγκρίνεις την τότε χούντα με την τωρινή ξενόφερτη χούντα υπό κοινοβΟλευτικό μανδύα, την τότε ανθηρή οικονομική κατάσταση της χώρας με τη σημερινή πτώχευσή της, το τότε μηδαμινό δημόσιο χρέος με το σημερινό ασήκωτο. Δεν τολμάς όμως, διότι η σύγκριση θα είναι εφιαλτική για τον τυχοδιωκτικό και ασύδοτο κοινοβΟλευτισμό της χρεοκοπίας και της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας!)
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η 17η του Νοέμβρη δεν είναι απλά μία ακόμα επέτειος στο εθνικό εορτολόγιο. Είναι ημέρα έμπνευσης, αναστοχασμού αλλά και προβληματισμού για κάθε δημοκρατικό πολίτη της χώρας. Είναι ένα σημείο διάρρηξης στο χρονικό συνεχές του αυταρχισμού, του καταναγκασμού και της ένοχης σιωπής. Είναι μια στιγμή που αποδεικνύει ότι ο πόθος για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη είναι ή μπορεί να γίνει ισχυρότερος από τον φόβο της καταστολής ή ακόμα και από τον φόβο του θανάτου.
Υπήρξαν αρκετές τέτοιες στιγμές στη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας, με εμβληματικότερη την αυτοπυρπόληση του φοιτητή Κώστα Γεωργάκη, το 1970, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας, αλλά και όλων εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους ή βασανίστηκαν στα κολαστήρια των συνταγματαρχών και επέλεξαν να παραμείνουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό μέχρι σήμερα.
Το Πολυτεχνείο αποτελεί σταθμό στη νεότερη ιστορία μας και εγγράφεται σε μια μακρά ιστορία κοινωνικών αγώνων, που ξεκινά από το έπος της εθνικής μας αντίστασης.
Η εξέγερση των συνειδήσεων που κορυφώθηκε στις 17 Νοέμβρη του ’73 αλλά και η κατάληψη της Νομικής που είχε προηγηθεί δεν είναι απλά το αυθόρμητο ξέσπασμα της νεολαίας στην καταπίεση, τις διώξεις και τα βασανιστήρια της χούντας των συνταγματαρχών. Ήταν η ωρίμανση μιας μακράς διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης που επιταχύνθηκε και μετασχηματίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60. Άλλωστε, οι ίδιοι οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου έκαναν τη σύνδεση με τους αγώνες για την προστασία της δημοκρατίας και την υπεράσπιση του Συντάγματος με την επίκληση του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος, του 114.
Η 17ηΝοέμβρη του 1973 έλκει τις ρίζες της στους αγώνες της προδικτατορικής περιόδου και τον εκδημοκρατισμό του πανεπιστημίου και της εκπαίδευσης, που ήταν και παραμένει σε ευθεία συνάρτηση με τον συνολικό εκδημοκρατισμό του κράτους. Έλκει τις ρίζες της στους αγώνες της δημοκρατικής νεολαίας Λαμπράκη για την ειρήνη, τον πολιτισμό και την δημοκρατία, όπως επίσης και στις πρωτόλειες και διάσπαρτες αντιστασιακές ενέργειες από τις πρώτες μέρες που επιβλήθηκε η χούντα, με κορυφαία την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη στις 13 Αυγούστου του 1968.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όμως, συνυφαίνεται και με την αφύπνιση των οραμάτων της νέας γενιάς των λαών σε ολόκληρη την Ευρώπη, τον Μάη του ’68 στη Γαλλία, την έξαρση των φοιτητικών και εργατικών κινητοποιήσεων στη Γερμανία και την Ιταλία, αλλά και την άνοιξη της Πράγας και αυτό παρά το γεγονός ότι εκείνη την εποχή η χώρα μας ήταν σε σχετική απομόνωση από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις και με περιορισμένη δυνατότητα ενημέρωσης, καθώς κυριαρχούσε τότε η λογοκρισία.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι σε σχέση με την έξαρση των κινημάτων την Ευρώπη το Πολυτεχνείο άργησε να έρθει στην Ελλάδα. Εγώ, αντίθετα, θα έλεγα ότι συνέβη μάλλον την κατάλληλη στιγμή, διότι η μέγιστη συμβολή του αγώνα της νεολαίας στο Πολυτεχνείο ήταν η ακύρωση του λεγόμενου «πειράματος Μαρκεζίνη» και η ανατροπή των πολιτικών του εκφραστών, δηλαδή η ακύρωση μιας προσπάθειας για την πολιτική νομιμοποίηση μιας ψευδοφιλελευθεροποίησης της δικτατορίας και της μετεξέλιξής της σε μια υποτυπώδη και ψευδεπίγραφη δημοκρατία υπό τον διαρκή έλεγχο του προδικτατορικού πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου.
Την αποτυχία αυτής της προοπτικής, που πιθανότατα θα εξασφάλιζε τη συνέχεια και την αναπαραγωγή του καθεστώτος της δικτατορίας, την χρωστάμε πρώτα και κύρια στην εξεγερμένη νεολαία αλλά και στις λαϊκές μάζες που συμπαρατάχθηκαν μαζί της στο Πολυτεχνείο, γιατί εκφράστηκαν και κατάφεραν με αυτόν τον τρόπο να ρίξουν το πολιτικό προσωπείο και να αποκαλύψουν το πραγματικό, μοναδικό και αδίστακτο πρόσωπο της δικτατορίας, της χούντας των συνταγματαρχών.
Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για τη Μεταπολίτευση, δυστυχώς, όμως, με βαρύ το τίμημα της τραγωδίας της Κύπρου, με το εισαγόμενο από την Αθήνα πραξικόπημα στις 15 Ιούλη και την τουρκική εισβολή πέντε μέρες αργότερα.
Η Μεταπολίτευση που ακολούθησε δημιούργησε μεγαλύτερες προσδοκίες από την απλή αποκατάσταση της δημοκρατίας και παρά τις αντιφάσεις της, αποτέλεσε μία περίοδο δημοκρατικής σταθερότητας και σχετικής κοινωνικής ευημερίας για τα λαϊκά στρώματα.
Βεβαίως, στη Μεταπολίτευση και στις ιδεολογίες και πρακτικές που διαμορφώθηκαν τότε, πολλοί έψαξαν αργότερα να βρουν την αιτία για την πρόσφατη οικονομική κρίση και τη μνημονική επιτροπεία που ακολούθησε.
Η Μεταπολίτευση, όμως, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως ήταν η περίοδος της οικοδόμησης, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μιας σταθερής και σχετικά μεγάλης σε διάρκεια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ήταν η περίοδος ανάπτυξης μεγάλων δημοκρατικών, κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, αλλά και ανάρρωσης της ελληνικής κοινωνίας από τη βαρβαρότητα του μετεμφυλιακού κράτους των εθνικοφρόνων.
Επομένως, η Μεταπολίτευση δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι μία και ενιαία, έχει ένα και ενιαίο πρόσωπο. Είναι ταυτόχρονα η περίοδος της άνθησης της δημοκρατίας και των κοινωνικών πειραματισμών και αγώνων, αλλά και η περίοδος της συγκρότησης και ισχυροποίησης ενός συνασπισμού πελατειακής εξουσίας, ενός κρατικοδίαιτου και αυταρχικού, αυτάρεσκου κράτους.
Ό,τι και να ήταν, όμως, η Μεταπολίτευση, έχει πια περάσει αυτή η περίοδος στην ιστορία και αποτελεί αντικείμενο αποτίμησης των ιστορικών για να κρίνουν. Το σίγουρο είναι ότι το τέλος της, με την κατάρρευση ενός ολόκληρου οικονομικού, παραγωγικού, καταναλωτικού και διοικητικού μοντέλου και με τραγική κατάληξη την υπαγωγή της χώρας μας στον μηχανισμό της μνημονιακής επιτροπείας εδώ και πέντε χρόνια, επαναφέρει στο προσκήνιο τα αιτήματα εκείνου του τριημέρου το Νοέμβρη του 1973 για λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, όχι ως επετειακή ρητορεία αλλά ως όρο επιβίωσης του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, ο αγώνας που δίνει σήμερα η χώρα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ο αγώνας του ελληνικού λαού ενάντια στην κοινωνική αδικία, την εξωτερική και καταναγκαστική επιβολή νεοφιλελεύθερων μοντέλων, ακραίων και αναποτελεσματικών, αλλά και ο αγώνας ενάντια -θα προσθέσω- στην εγχώρια διαπλοκή, που έχει βασική ευθύνη για την πορεία της χώρας στη χρεωκοπία, ο αγώνας μας αυτός για να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική, με ταξικό πρόσημο, υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, που είναι διαρκής αγώνας και για την αλλαγή των συσχετισμών όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, ο αγώνας για να αποκαταστήσουμε και να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία, που δεινοπάθησε πραγματικά την τελευταία πενταετία, πιάνει το νήμα του αγώνα της νεολαίας της αντιδικτατορικής αλλά και της μεταδικτατορικής περιόδου.
Και τον αγώνα αυτόν, τις αγωνίες και τις προσδοκίες των νέων εκείνης της περιόδου, δεν πρέπει σήμερα επ’ ουδενί να επιτρέψουμε κάποιοι αυτόκλητοι –δήθεν- σωτήρες να τον καπηλευτούν. Δυνάμεις που πάντοτε απουσίαζαν από τους μαζικούς, κοινωνικούς αγώνες και αργότερα, στο όνομα –τάχα- του λαού αλλά πάντα ερήμην του, αδιαφορώντας για τη δημοκρατία, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, καμώνονται –δήθεν- τους υπερασπιστές του λαού.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μιλούν στο όνομα του λαού και των αγώνων του δήθεν αντιεξουσιαστές που, ελέω μίας εξουσιοδότησης που δεν τους έδωσε, όμως, κανείς, θεωρούν ότι μπορούν να έχουν την απόλυτη εξουσία, την εξουσία της ζωής και του θανάτου.
Αυτόν τον αγώνα, τις κατακτήσεις και τους αγώνες του μαζικού λαϊκού κινήματος, τις δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού μας δεν πρέπει να τις αφήσουμε να τις καπηλευτεί κανένας ούτε οι αυτόκλητοι σωτήρες -δήθεν αντιεξουσιαστές- αλλά από την άλλη μεριά δεν πρέπει να επιτρέψουμε και αυτούς τους αγώνες να τους προσβάλουν, να τους λοιδορήσουν, να τους αμφισβητήσουν οι ακροδεξιοί νοσταλγοί της χούντας, είτε βρίσκονται στη Χρυσή Αυγή είτε αλλού, οι αρνητές της αλήθειας, οι αναθεωρητές της ιστορίας που βυσσοδομούν πάνω στη μνήμη που είναι εγγεγραμμένη σε παραδόσεις, σε θεσμούς, αλλά και στα ίδια τα σώματα των αγωνιστών της γενιάς του Πολυτεχνείου. Γιατί αυτός ο αγώνας προσδιορίζει τις δημοκρατικές, ριζοσπαστικές συντεταγμένες της νέας ιστορικής περιόδου που ξεκίνησε για τον λαό μας και, θα έλεγα, με σημαντική αναφορά στις τελευταίες εξελίξεις από τις 25 Γενάρη και μετά.
Το πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησής μας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ήταν ένα επτάμηνο που δόθηκε ένας σκληρός και άνισος αγώνας με δυνάμεις υπέρτερες και από θέσεις υπονομευμένες. Όμως, για πρώτη φορά μετά από χρόνια ο αγώνας αυτός έδωσε το δικαίωμα στον ελληνικό λαό να ελπίζει και να προσδοκά ένα καλύτερο μέλλον. Και αυτή ήταν και η προσδοκία που τον κινητοποίησε, που τον έβγαλε στον δρόμο με έναν πρωτόγνωρο δυναμισμό και με μια πρωτοφανή διάθεση κινητοποίησης.
Το μεγαλύτερο στοίχημα σήμερα είναι να διατηρηθεί ζωντανή αυτή η λαϊκή προσδοκία για μια καλύτερη ζωή. Γιατί μόνο αυτή η προσδοκία μπορεί να είναι ο καταλύτης για τη συνέχιση αυτού του αγώνα, που σίγουρα δεν έχει ακόμα δικαιωθεί, για να αλλάξει εκ βάθρων ένα οικονομικό και πολιτικό μοντέλο που έχει βαθιές ρίζες και στηρίζεται σε ισχυρά συμφέροντα, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού, της ανασφάλειας και των διαρκών κρίσεων, για να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, για να βγει επιτέλους η χώρα από το καθεστώς της επιτροπείας και να ξεκινήσουμε όλοι μαζί τον μεγάλο αγώνα για την αποκατάσταση των κοινωνικών πληγών μέσα από μία σταθερή, αλλά βιώσιμη ανάπτυξη, για να δημιουργηθούν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και να μπει ένα τέλος στην εργοδοτική αυθαιρεσία, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας που θα δώσουν στους νέους ανθρώπους, στη νεολαία τη δυνατότητα να μείνει στη χώρα, να προκόψει και να δημιουργήσει εδώ.
Θέλω να επισημάνω στο σημείο αυτό πως όσο και αν προσπαθήσει αυτό το κύκλωμα, το κύκλωμα διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας που μαίνεται αυτήν την περίοδο, να διατηρήσει τα προνόμια και την εξουσία του αυτήν τη μάχη δεν πρόκειται να την κερδίσει, γιατί είμαστε αποφασισμένοι να εφαρμοστούν σε αυτήν τη χώρα, επιτέλους, οι νόμοι για όλους, να τελειώσουμε με ένα σύστημα οικονομικής εξουσίας που βγήκε απολύτως εκτός ελέγχου και έφερε την ελληνική κοινωνία σε αυτό το σημείο που βρίσκεται σήμερα.
Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε ό,τι χρειαστεί, για να αποκαταστήσουμε τη διαφάνεια, τη νομιμότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής: στην οικονομία, στην αγορά εργασίας, στο κράτος, στα μέσα ενημέρωσης, στη δικαιοσύνη.
Και είναι ακριβώς αυτά τα κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα που ορίζουν σήμερα τις πολιτικές διαχωριστικές γραμμές που ξεχωρίζουν τις δυνάμεις της προόδου από τις δυνάμεις της συντήρησης.
Οφείλουμε, όμως, σήμερα, 17 Νοέμβρη, σαράντα δύο χρόνια μετά, να δεσμευθούμε και για το μέλλον της κοινωνικής κατηγορίας που έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη τα τελευταία πέντε χρόνια, για το μέλλον των νέων ανθρώπων της νέας γενιάς, για το τι μέλλει γενέσθαι στην εκπαίδευση, η οποία βρίσκεται σε μια κρίσιμη φάση, καθώς έχει συσσωρεύσει τεράστια προβλήματα σε σύγκρουση με ιδεοληψίες του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου.
Από την πρώτη στιγμή είχαμε με αποφασιστικότητα ξεκινήσει την προσπάθεια για μια δημοκρατική μεταρρύθμιση στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα για τη δημοκρατική λειτουργία των πανεπιστημίων και για αλλαγές που στοχεύουν στην αποκατάσταση της ελεύθερης ακαδημαϊκής ζωής. Γιατί με τις παρεμβάσεις της τελευταίας δεκαετίας το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, αλλά και η ακαδημαϊκή ελευθερία, είχαν παραβιαστεί κατάφωρα με προσχήματα πολλές φορές και με ιδεολογικές κραυγές πολλές φορές που δυστυχώς ένωσαν με ακραίο τρόπο, τόσο εντός όσο και εκτός Κοινοβουλίου, ιδεολογίες ασύνδετες: τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία με ακραίες ακροδεξιές αντιλήψεις.
Εμείς, λοιπόν, αντίθετα κατά τη σύντομη πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής μας, θελήσαμε να προωθήσουμε τον εκδημοκρατισμό και επιλύσαμε θέματα παραβίασης του συνταγματικά κατοχυρωμένου αυτοδιοίκητου των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και βέβαια επαναφέραμε το ακαδημαϊκό άσυλο, κάτι που για εμάς αποτελεί σημαντική κοινωνική κατάκτηση, πηγή δημοκρατίας και συνθήκη για την ελεύθερη διακίνηση της γνώσης. Αποτελεί δηλαδή μια έννοια απόλυτα ταυτισμένη με την ίδια την ύπαρξη του πανεπιστημίου. Βέβαια, η βαθιά μεταρρύθμιση στην παιδεία πρέπει να προχωρήσει μέσα από έναν ευρύτερο διάλογο, δημόσιο, καθολικό, με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς στην ελληνική κοινωνία. Γιατί είναι προφανές ότι πρέπει να δοθεί επαρκής χρόνος για να συζητηθούν και να αποκρυσταλλωθούν οι κύριες κατευθύνσεις μιας τέτοιας προσπάθειας.
Πρέπει, όμως, όλοι να απαντήσουμε με σαφήνεια τι εκπαιδευτικό σύστημα θέλουμε. Θέλουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα λειτουργεί προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας ή θα προωθήσουμε μια αγοραία εκδοχή που είναι σήμερα, δυστυχώς, κυρίαρχη στον δυτικό και ευρωπαϊκό κόσμο;
Για εμάς η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι καθαρή. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα στοχεύει στην ενδυνάμωση των δημοκρατικών ιδανικών, στην ελεύθερη ερευνητική σκέψη, στην επιστημονική δημιουργία, που αποτελεί τον καταλύτη για την εξέλιξη της ίδιας της επιστήμης.
Απορρίπτουμε τον αυταρχισμό, τον κατακερματισμό και την αποσπασματική ατομικιστική συγκρότηση των σπουδών που εμποδίζει τη συλλογική δράση απέναντι στα καθημερινά προβλήματα. (Σ.σ.: Τι εννοεί ο “ποιητής”; Θολούρα διαφαίνεται στο κεφάλι του)Απορρίπτουμε κάθε τι που αντιστρατεύεται τον ουμανισμό, κάθε διολίσθηση προς φυλετικούς ή άλλους διαχωρισμούς. Για εμάς η αλληλεγγύη δεν έχει ούτε διαβατήριο ούτε χρώμα.
Ιδιαίτερα στη σημερινή δύσκολη συγκυρία που βιώνουμε σε τοπικό, ευρωπαϊκό, αλλά και διεθνές επίπεδο, οφείλουμε όλοι μας να αναλογιστούμε τη βαρύτητα των λόγων μας και των πράξεων μας. Οφείλουμε να αναλογιστούμε ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική τραγωδία που προκαλούν οι προσφυγικές ροές από τη Συρία, αλλά και από άλλες εμπόλεμες περιοχές προς την Ευρώπη. Ως λαός άλλωστε έχουμε γνωρίσει την προσφυγιά και έχουμε όλοι χαραγμένες στις μνήμες μας, στη συλλογική μνήμη, τις εικόνες των προσφύγων πατεράδων, παππούδων από την πρόσφατη ιστορία μας.
Έχουμε, λοιπόν, συλλογική μνήμη, που ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες μέρες και μετά το τρομοκρατικό, δολοφονικό χτύπημα στη Γαλλία, μας επιβάλλει με νηφαλιότητα αλλά και αποφασιστικότητα να αποτιμήσουμε τις δυσοίωνες εξελίξεις στην Ευρώπη.
Η πολιτική ήττα της Ευρώπης από τους τρομοκράτες θα επέλθει μόνο αν η ίδια η Ευρώπη επιλέξει την συντηρητική αναδίπλωση στα κλειστά σύνορα, τους υψωμένους φράχτες και τις μισαλλόδοξες συνειδήσεις. Ήττα θα είναι η απομάκρυνση της Ευρώπης από τις θεμελιώδεις αρχές της ειρήνης, του ουμανισμού, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης και η προσχώρησή της στη βασική πολιτική λογική της άκρας και λαϊκίστικής δεξιάς. Σήμερα, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οφείλουμε να απομονώσουμε ακραίες και ρατσιστικές φωνές τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, με την ευκαιρία που μου δίνεται σήμερα, κλείνοντας, θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη εκ μέρους της δημοκρατικής πολιτείας στους Βουλευτές και τις Βουλευτίνες του Ελληνικού Κοινοβουλίου που πήραν ενεργά μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα, φυλακίστηκαν και βίωσαν το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο της χούντας των Συνταγματαρχών.
Εγώ προέρχομαι από μια άλλη γενιά, από μια γενιά που ήταν αγέννητη εκείνα τα χρόνια. Αισθάνομαι, όμως, την ανάγκη στο πρόσωπο αρκετών Βουλευτών από όλες τις πτέρυγες, που εκείνα τα χρόνια έδωσαν αγώνα σε δύσκολες στιγμές με τίμημα τη ζωή τους (Σ.σ.: ποιοι είναι αυτοί;), να εκφράσω τον θαυμασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου για όλους εκείνους κι εκείνες που κατά τη διάρκεια της σκοτεινής επταετίας δεν δίστασαν να δώσουν στον αγώνα τα νιάτα τους, κάποιοι ακόμα και την ίδια τους της ζωή, για να μπορούμε σήμερα εμείς να μιλάμε, να διαφωνούμε για πολιτικούς στόχους, κοινωνικούς αγώνες, λαϊκές προσδοκίες. (Σ.σ.: για να μπορείτε να εξαπατάτε και να καταδυναστεύετε το λαό, να καταλύετε τα εργασιακά δικαιώματά του, να υπεξαιρείτε τις συντάξεις του και να παραδίδετε τη χώρα σε ξένη χούντα, συνεχίζοντας να θησαυρίζετε πάνω στο πτώμα του)Γιατί στα σκοτεινά υπόγεια της ΕΑΤ-ΕΣΑ γράφτηκαν ίσως οι πιο φωτεινές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Και θέλω να τους διαβεβαιώσω, όπως διαβεβαιώνω και όλον και τον ελληνικό λαό, ότι το σύνθημα του Πολυτεχνείου για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» παραμένει για όλους μας επίκαιρο και αποτελεί στοίχημα, που η Κυβέρνηση αυτή θέλει να κερδίσει και θα κερδίσει. (Σ.σ.: Συνθήματα κενά περιεχομένου, κατάλληλα μόνο για δημαγωγία. Μας παίρνουν τη μπουκιά ψωμιού από το στόμα, κάνανε μπάχαλο την παιδεία και η ελευθερία έγινε συνώνυμο της ασυδοσίας και του χάους) Παραμένει μια διεκδίκηση κυρίως για τους αγώνες που έρχονται, τους αγώνες της νέας γενιάς, αγώνες για να υλοποιήσουμε το όραμά μας για οριστική απαλλαγή από την κοινωνική αδικία, για την ανάκτηση της λαϊκής μας κυριαρχίας, για την εμβάθυνση της δημοκρατίας μας, για τη διαφύλαξη της κοινωνικής μας συνοχής.
Σας ευχαριστώ θερμά.
Περισσότερα για το στοιχειό του Πολυτεχνείου εδώ.
Tags: 17 Νοέμβρη, Δημοκρατία, Παιδεία
