Δεν ήταν η πρώτη φορά που περπατούσα στον πεζόδρομο του Μεγάλου Καβουρίου. Συνήθως, όμως, έπαιρνα μαζί μου στον περίπατο όλες τις ανησυχίες και τα άγχη για προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά και διεθνή προβλήματα, λες και είχα κληθεί να βρω λύση για όλα αυτά.
Ο χθεσινός περίπατος όμως ήταν αλλιώτικος από όλους τους άλλους. Σαν από θαύμα το μυαλό μου είχε καθαρίσει από την μαυρίλα της καταθλιπτικής καθημερινότητας, που τα ΜΜΕ καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να μεγαλοποιούν για να τρομοκρατούν τον κοσμάκη, και είχε εστιάσει την προσοχή του στην ομορφιά της φύσης που έβλεπα γύρω μου. Ομορφιά, που στο παρελθόν τις πιο πολλές φορές περνούσε απαρατήρητη και δεν με άγγιζε.
Κάθε τόσο κοντοστεκόμουνα για να θαυμάσω την ανοιξιάτικη ομορφιά της φύσης και να μυρίσω το άρωμα των ανθισμένων λουλουδιών και δένδρων. Κι όπως στεκόμουνα, μια υπερκόσμια γαλήνη πλημμύριζε την καρδιά μου και ένιωθα την ανάγκη να “μιλήσω” με τον Θεό. Τον ευχαριστούσα νοερά για όλη αυτή την ομορφιά της ορατής δημιουργίας και του ζητούσα συγνώμη για τη βαρβαρότητα και την αχαριστία ημών των ανθρώπων.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ξαναζώ την έκσταση που ένιωσα στον χθεσινό μου περίπατο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου κάθε φορά που έρχομαι κοντά στη φύση να αδειάζω την ψυχή μου από τις έγνοιες και να ρουφάω την ομορφιά της Δημιουργίας, ευχαριστώντας τον Δημιουργό. Είναι η καλύτερη θεραπεία ψυχής και σώματος.
“Μιλώντας” με τα δένδρα και τα φυτά ένιωθα πως “μιλούσα” με τον Δημιουργό τους. “Κοίταξε με πόση ομορφιά ντύνονται οι μαργαρίτες, αν και γνωρίζουν το εφήμερο της ύπαρξής τους”, σκεπτόμουν, καθώς τις φωτογράφιζα θέλοντας, μαζί με τις φωτογραφίες, να απαθανατίσω και τα υπέροχα, υπερκόσμια θα έλεγα, θεραπευτικά της ψυχής, συναισθήματά μου…
Να όμως πιο κάτω και κάποια πεύκα παραμορφωμένα, που οι αέρηδες τα λύγισαν έως εδάφους, αλλά αρνούνται να πεθάνουν. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν στέλνοντας χυμούς στα κλαδιά τους μέσα από ημίξερους κλώνους.
Μου έφεραν στο μυαλό καμπουριασμένους από την οστεοπόρωση και την αρθρίτιδα ηλικιωμένους συνανθρώπους μας που επιμένουν να είναι ενεργοί στη σκηνή της ζωής, περπατώντας με το πρόσωπό τους σκυμμένο κάτω από τη μέση και τη σπονδυλική τους στήλη παραμορφωμένη, μηδέποτε γογγύζοντας και μεμψιμοιρώντας, αλλά διατηρώντας ανθηρό πνεύμα και χαμόγελο, και σκορπίζοντας απλόχερα σοφία και αγάπη σε όποιους τους πλησιάζουν.
Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η κοινωνία, αν εμείς οι άνθρωποι μιμούμασταν τα δένδρα και τα φυτά, αντί να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας έως εξόντωσης και οι ισχυροί να στήνουν αιματηρούς πολέμους, στέλνοντας νέους ανθρώπους, τα βλαστάρια της κοινωνίας, ως τροφή στα κανόνια… Πόσο καλύτερη θα ήταν η ανθρωπότητα αν όλοι συνειδητοποιούσαν ότι η γη έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για τη γη. Ότι υπάρχει χώρος για όλους, πλουτοπαραγωγικές πηγές αρκετές για να τις μοιράζονται όλοι, και ότι με καμία δικαιολογία και για καμία επιδίωξη δεν αξίζει η θυσία ανθρώπων για την υπεξαίρεση γης ή πλούτου από άλλους.
Ας πάρουμε παράδειγμα από την επόμενη παρέα πεύκων, όπου κάποια “στριμωγμένα” βρίσκουν διέξοδο προς τον ήλιο χωρίς να εξοντώνουν τα γειτονικά τους:
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε διέξοδο προς τον Ήλιο. Αλλά για να αναζητήσουμε αυτή τη διέξοδο σε παγκόσμια κλίμακα, πρέπει πρώτα να ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ οι βιομηχανίες όπλων. Διότι όσο υπάρχουν οπλοβιομηχανίες θα υπάρχουν πόλεμοι για να πωλούνται, να χρησιμοποιούνται και να αναπληρώνονται με καινούργια τα όπλα του θανάτου, φέρνοντας δισεκατομμύρια υλικά κέρδη στους κατασκευαστές, κέρδη βαμμένα με αίμα, μαζί με τη δυστυχία και τον κολασμό της ψυχής τους…..
Τα δένδρα μίλησαν… Ο Θεός μίλησε μέσα από τα δένδρα, τους θάμνους και τα λουλούδια. Ακούει κανείς;
Tags: ειρήνη, Θεός, Μεγάλο Καβούρι, οπλοβιομηχανίες, πόλεμος, Φύση
