O Zelensky αναγνωρίζει επίσημα τις παραστρατιωτικές νεοναζιστικές ομάδες (Μέρος 3ο)

Διακήρυξη του κ. Carlo Maria Viganò, Αρχιεπισκόπου, πρώην Αποστολικού Πρεσβευτή (Nuncio) του Πάπα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, σχετικά με την κρίση Ρωσίας-Ουκρανίας

Το Ουκρανικό πυρηνικό ζήτημα

Τέλος, υπάρχει το θέμα των Oυκρανικών πυρηνικών όπλων. Στις 19 Φεβρουαρίου 2022, σε μια διάσκεψη στο Μόναχο, ο Ζελένσκι ανακοίνωσε την πρόθεσή του να τερματίσει το Μνημόνιο της Βουδαπέστης (1994), το οποίο απαγορεύει στην Ουκρανία να αναπτύξει, να διαδώσει και να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα.

Μεταξύ των άλλων ρητρών του Μνημονίου, υπάρχει επίσης αυτή που υποχρεώνει τη Ρωσία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο να απόσχουν από τη χρήση οικονομικής πίεσης στην Ουκρανία για να επηρεάσουν την πολιτική της: η πίεση του ΔΝΤ και των Ηνωμένων Πολιτειών να χορηγήσουν οικονομική βοήθεια σε αντάλλαγμα για μεταρρυθμίσεις που συνάδουν με τη Μεγάλη Επανεκκίνηση αποτελούν περαιτέρω παραβίαση της συμφωνίας.

Ο Ουκρανός πρεσβευτής στο Βερολίνο, Andriy Melnyk, υποστήριξε στο ραδιόφωνο Deutschlandfunk το 2021 ότι η Ουκρανία έπρεπε να ανακτήσει το πυρηνικό καθεστώς εάν η χώρα αποτύγχανε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Οι πυρηνικοί σταθμοί της Ουκρανίας λειτουργούν, ανακατασκευάζονται και συντηρούνται από την κρατική επιχείρηση NAEK Energoatom, η οποία τερμάτισε εντελώς τη σχέση της με ρωσικές εταιρείες μεταξύ 2018 και 2021. Οι κύριοι εταίροι της είναι εταιρείες που προέρχονται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς η Ρωσική Ομοσπονδία θεωρεί απειλή την πιθανότητα απόκτησης πυρηνικών όπλων από την Ουκρανία και απαιτεί από το Κίεβο να τηρήσει το σύμφωνο μη διάδοσης.

Η έγχρωμη επανάσταση στην Ουκρανία και η ανεξαρτησία της Κριμαίας, του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ

Άλλο ένα γεγονός. Το 2013, αφότου η κυβέρνηση του Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς αποφάσισε να αναστείλει τη συμφωνία σύνδεσης μεταξύ Ουκρανίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης και να σφυρηλατήσει στενότερες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία, ξεκίνησε μια σειρά διαδηλώσεων διαμαρτυρίας γνωστές ως Euromaidan, οι οποίες διήρκεσαν αρκετούς μήνες και κορυφώθηκαν με την επανάσταση που ανέτρεψε τον Γιανουκόβιτς και οδήγησε στην εγκατάσταση μιας νέας κυβέρνησης. Ήταν μια επιχείρηση που χρηματοδοτήθηκε από τον Τζορτζ Σόρος, όπως είπε ειλικρινά στο CNN: «Έχω ένα ίδρυμα στην Ουκρανία πριν από την εποχή που ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Ρωσία. Αυτό το ίδρυμα ήταν πάντα σε λειτουργία και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα σημερινά γεγονότα» εδώ, εδώκαι εδώ).

Αυτή η αλλαγή κυβέρνησης προκάλεσε την αντίδραση των υποστηρικτών του Γιανουκόβιτς και ενός μέρους του ουκρανικού πληθυσμού που αντιτίθεται στη φιλοδυτική μετατόπιση της Ουκρανίας, η οποία δεν είχε ζητηθεί από το λαό, αλλά αποκτήθηκε με μια έγχρωμη επανάσταση, της οποίας είχαν γίνει γενικές πρόβες τα προηγούμενα χρόνια στη Γεωργία, τη Μολδαβία και τη Λευκορωσία.

Μετά τις συγκρούσεις της 2ας Μαΐου 2014, στις οποίες επενέβησαν και εθνικιστικά παραστρατιωτικά περιφερειακά στοιχεία (συμπεριλαμβανομένων εκείνων του Pravyi Sektor), σημειώθηκε και η σφαγή στην Οδησσό. Ο Δυτικός Τύπος μίλησε επίσης για αυτά τα τρομερά γεγονότα με σκανδαλιστικό τρόπο. Η Διεθνής Αμνηστία (εδώ) και ο ΟΗΕ κατήγγειλαν αυτά τα εγκλήματα και τεκμηρίωσαν τη βαρβαρότητά τους. Όμως κανένα διεθνές δικαστήριο δεν κίνησε καμία διαδικασία εναντίον των υπευθύνων, όπως πρόκειται να γίνει σήμερα κατά των φερόμενων ως εγκλημάτων του ρωσικού στρατού.

Μεταξύ των πολλών συμφωνιών που δεν τηρήθηκαν είναι επίσης το Πρωτόκολλο του Μινσκ, το οποίο υπεγράφη στις 5 Σεπτεμβρίου 2014 από την Τριμερή Ομάδα Επαφής για την Ουκρανία, η οποία αποτελείται από εκπροσώπους της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ. Μεταξύ των σημείων της συμφωνίας ήταν επίσης η απομάκρυνση ένοπλων παράνομων ομάδων, στρατιωτικού εξοπλισμού, καθώς και μαχητών και μισθοφόρων από το έδαφος της Ουκρανίας υπό την επίβλεψη του OSCE και ο αφοπλισμός όλων των παράνομων ομάδων. Σε αντίθεση με ό,τι είχε συμφωνηθεί, οι νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες όχι μόνο αναγνωρίζονται επίσημα από την κυβέρνηση, αλλά στα μέλη τους ανατίθενται ακόμη και επίσημες αποστολές .

Επίσης το 2014, η Κριμαία, το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Ουκρανία – στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών που αναγνωρίζονται από τη διεθνή κοινότητα – και δήλωσαν προσαρτημένα στη Ρωσική Ομοσπονδία. Η Ουκρανική κυβέρνηση εξακολουθεί να αρνείται να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία αυτών των περιοχών, που έχει εγκριθεί με λαϊκό δημοψήφισμα, και αφήνει τις ίδιες τις νεοναζιστικές πολιτοφυλακές και τις ίδιες τις τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις ελεύθερες να οργιάζουν εναντίον του πληθυσμού, καθώς θεωρεί αυτές τις οντότητες ως τρομοκρατικές οργανώσεις. Είναι αλήθεια ότι τα δύο δημοψηφίσματα της 2ας Νοεμβρίου 2014 αποτελούν μια επέκταση του Πρωτοκόλλου του Μινσκ, το οποίο προέβλεπε μόνο αποκέντρωση της εξουσίας και μια μορφή ειδικού καθεστώτος για τις περιοχές του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ.

Όπως τόνισε πρόσφατα ο καθηγητής Φράνκο Καρντίνι, «στις 15 Φεβρουαρίου 2022, η Ρωσία παρέδωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα σχέδιο συνθήκης για τον τερματισμό αυτής της κατάστασης και την υπεράσπιση των ρωσόφωνων πληθυσμών. Χαμένο χαρτί. Αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014» (εδώκαι εδώ). Και ήταν ένας πόλεμος στις προθέσεις όσων ήθελαν να πολεμήσουν τη ρωσική μειονότητα του Donbass: «Θα έχουμε δουλειά και συντάξεις, και αυτοί όχι. Θα λάβουμε μπόνους για να κάνουμε παιδιά, και αυτοί δεν θα κάνουν. Τα παιδιά μας θα έχουν σχολεία και νηπιαγωγεία, τα παιδιά τους θα μείνουν στα υπόγεια. Με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο», δήλωσε ο Πρόεδρος Petro Poroshenko το 2015 (εδώ).

Δεν θα διαφύγει της προσοχής ότι αυτά τα μέτρα είναι παρόμοια με τις διακρίσεις εις βάρος των λεγόμενων «αφορολόγητων», που έχουν στερηθεί την εργασία, τις αμοιβές και την εκπαίδευση. Οκτώ χρόνια βομβαρδισμών στο Ντόνετσκ και το Λούγκανσκ, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, 150 νεκρά παιδιά, και πολύ σοβαρές περιπτώσεις βασανιστηρίων, βιασμών, απαγωγών και διακρίσεων (εδώ).

Στις 18 Φεβρουαρίου 2022 οι Πρόεδροι του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, Denis Pushilin και Leonid Pasechnik, διέταξαν την εκκένωση του άμαχου πληθυσμού των επαρχιών τους στη Ρωσική Ομοσπονδία λόγω των συνεχιζόμενων συγκρούσεων μεταξύ της Λαϊκής Πολιτοφυλακής του Ντονμπάς και των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Στις 21 Φεβρουαρίου, η Κρατική Δούμα (Κάτω Βουλή του Ρωσικού Κοινοβουλίου) επικύρωσε ομόφωνα τις συνθήκες φιλίας, συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας που εισήγαγε ο Πρόεδρος Πούτιν με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ. Παράλληλα, ο Ρώσος Πρόεδρος διέταξε την αποστολή στρατευμάτων από τη Ρωσική Ομοσπονδία για την αποκατάσταση της ειρήνης στην περιοχή του Ντονμπάς.

Εδώ μπορεί κανείς να αναρωτηθεί γιατί, σε μια κατάσταση κατάφωρης παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από νεοναζιστικές στρατιωτικές δυνάμεις και παραστρατιωτικούς μηχανισμούς (που υψώνουν σημαίες που φέρουν σβάστικες και επιδεικνύουν το ομοίωμα του Adolf Hitler) εναντίον του ρωσόφωνου πληθυσμού των ανεξάρτητων δημοκρατιών, η διεθνής κοινότητα αισθάνεται υποχρεωμένη να θεωρήσει την παρέμβαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας άξια καταδίκης και μάλιστα να κατηγορήσει τον Πούτιν για τη βία;

Πού είναι το περίφημο δικαίωμα του λαού στην αυτοδιάθεση, το οποίο ίσχυε στις 24 Αυγούστου 1991 για τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας και αναγνωρίστηκε από τη διεθνή κοινότητα;

Και γιατί σκανδαλιζόμαστε σήμερα από μια ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία, όταν το ΝΑΤΟ έκανε το ίδιο πράγμα στη Γιουγκοσλαβία (1991), στο Κόσοβο (1999), στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003) και στη Λιβύη και τη Συρία (2011). ), χωρίς κανείς να εγείρει αντιρρήσεις;

Για να μην αναφέρουμε ότι τα τελευταία δέκα χρόνια το Ισραήλ έχει επανειλημμένα χτυπήσει στρατιωτικούς στόχους στη Συρία, το Ιράν και τον Λίβανο για να αποτρέψει τη δημιουργία ενός εχθρικού ένοπλου μετώπου στα βόρεια σύνορά του, και ωστόσο κανένα έθνος δεν έχει προτείνει την επιβολή κυρώσεων στο Τελ Αβίβ.

Είναι απογοητευτικό να βλέπουμε με ποια υποκρισία η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες – Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον – παρέχουν την άνευ όρων υποστήριξή τους στον Πρόεδρο Zelensky, η κυβέρνηση του οποίου εδώ και οκτώ χρόνια συνεχίζει να διώκει ατιμώρητα τους ρωσόφωνους Ουκρανούς (εδώ), στους οποίους απαγορεύεται ακόμη και να μιλούν στη δική τους γλώσσα, και μάλιστα σε ένα έθνος το οποίο περιλαμβάνει πολυάριθμες εθνότητες, εκ των οποίων όσοι μιλούν ρωσικά αντιπροσωπεύουν το 17,2%. Και είναι σκανδαλώδες ότι σιωπούν για τη χρήση αμάχων ως ανθρώπινων ασπίδων από τον ουκρανικό στρατό, ο οποίος τοποθετεί αντιαεροπορικές θέσεις μέσα σε πληθυσμιακά κέντρα, νοσοκομεία, σχολεία και νηπιαγωγεία ακριβώς έτσι ώστε η καταστροφή τους να προκαλέσει θανάτους στον πληθυσμό.

Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης προσέχουν να μην δείχνουν εικόνες Ρώσων στρατιωτών που βοηθούν πολίτες να φτάσουν σε ασφαλείς θέσεις (εδώκαι εδώ) ή οργανώνουν ανθρωπιστικούς διαδρόμους, στους οποίους πυροβολούν οι ουκρανικές πολιτοφυλακές (εδώκαι εδώ). Όπως επίσης σιωπά για τις “βεντέτες”, τις σφαγές, τη βία και τις κλοπές από περιθωριακούς του άμαχου πληθυσμού, στους οποίους ο Ζελένσκι έχει δώσει όπλα: τα βίντεο που μπορεί κανείς να δει στο διαδίκτυο δίνουν μια ιδέα για το κλίμα του εμφυλίου πολέμου που πυροδοτήθηκε έντεχνα από την ουκρανική κυβέρνηση. Σε αυτό μπορούμε επίσης να προσθέσουμε τους κατάδικους που αφέθηκαν ελεύθεροι για επιστράτευση στο Στρατό αλλά και τους εθελοντές της λεγεώνας των ξένων: μια μάζα φανατικών χωρίς κανόνες και χωρίς εκπαίδευση που θα συμβάλει στην επιδείνωση της κατάστασης, καθιστώντας την αδιαχείριστη.

Πηγή: https://www.aldomariavalli.it/2022/03/07/declaration-of-msgr-carlo-maria-vigano-archbishop-former-apostolic-nuncio-to-the-united-states-of-america-on-the-russia-ukraine-crisis/

Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου

Συνεχίζεται σε επόμενη ανάρτηση.

Δείτε το 1ο και 2ο Μέρος εδώ και εδώ.