Σχολιασμός αποσπασμάτων της συνέντευξης του Στέφανου Κασσελάκη στην Άννα Δρούζα και στο OPEN (06/05/2024).
Κασσελάκης: «Δεν έχω πρόβλημα να κλαίω, δεν θεωρώ ότι η εικόνα της ανδρείας συνεπάγεται και να μην κλαις, το αντίθετο. Το να είσαι γενναίος σημαίνει ότι δεν φοβάσαι να δείξεις αίσθημα… Συχνά συγκινούμαι μέσω της επαφής με τον κόσμο. Όταν είχα πάει στην Καρδίτσα και είδα τα σπίτια των ανθρώπων να έχουν καταστραφεί από λάσπες».
Πυγολαμπίδα: Στέφανε Κασσελάκη, καλό είναι που συγκινείσαι μπροστά στη δυστυχία, αρκεί η συγκίνησή σου να επιβεβαιώνεται και με ανάλογες πράξεις και συμπεριφορές. Ωστόσο, η ενσυναίσθηση που ισχυρίζεσαι ότι έχεις δεν σε εμποδίζει από το να επιδεικνύεις τον πλούτο σου και την πολυτελή διαβίωσή σου σε κάθε ευκαιρία. Για παράδειγμα, η επίδειξη του πανάκριβου διαμερίσματος (1,8 εκατ. ευρώ) που αγόρασες στο Κολωνάκι δεν συνάδει με την ευαισθησία που ισχυρίζεσαι ότι διαθέτεις μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Και σα να μην σου έφτανε αυτό, κάλεσες την κυρία Δρούζα στο σπίτι σας στη Νέα Υόρκη για να κάνεις και άλλη επίδειξη της χλιδής σου στους πενόμενους Έλληνες των οποίων ζητάς την ψήφο.
Η επιδειξιομανία σου, Στέφανε, δεν καθαγιάζεται από το γεγονός ότι πλούτισες, όπως λες, με τους κόπους σου, αν και εδώ χωράνε πολλά ερωτηματικά. Προκαλεί όμως το κοινό αίσθημα η επίδειξη πολυτελούς διαβίωσης στους χειμαζόμενους Έλληνες και δείχνει κενότητα χαρακτήρα και σαδιστικής υφής ναρκισσισμό. Και, βεβαίως, θα προκαλούσε η συμπεριφορά αυτή από οποιονδήποτε κι αν προερχόταν. Θα έκανε τον άλλο να νιώσει κατώτερος και αδικημένος από τη ζωή, να νιώσει ίσως και ζήλεια, αν κάποιος επιδείκνυε π.χ. τις φωτογραφίες του δυαριού του σε έναν άστεγο, ή σε κάποιον που μένει σε παράγκα. Αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό, η ευαισθησία σου είναι για το θεαθήναι.
Κασσελάκης: «Η πιο ευάλωτη στιγμή μου ήταν όταν εκδηλώθηκα στη μητέρα μου για τον προσανατολισμό μου, έκλαιγα για ώρες. Ήταν λυτρωτικό και είχα ανάγκη αν και έχω υπάρξει ανεξάρτητος, είχα ανάγκη από τη δική της αποδοχή».
Πυγολαμπίδα: Αααα! Ώστε είχες ανάγκη της αποδοχής της μητέρας σου, ε; Δηλαδή δεν θα άντεχες ενδεχόμενη απόρριψη λόγω των σεξουαλικών σου προτιμήσεων. Σκληρό πράγμα η απόρριψη, Στέφανε. Σε καταλαβαίνω. Απορώ όμως, που δεν σε απασχολεί η απόρριψη που θα νιώσει το παιδί που θέλεις να αποκτήσεις με παρένθετη “μητέρα”, όταν μάθει ότι η μητέρα που το γέννησε το πούλησε αμέσως μόλις βγήκε από τα σπλάχνα της. Κανένα παραμύθι σου δεν θα επουλώσει την βαθιά πληγή που άνοιξε μέσα του η μητρική απόρριψη. Και όμως, ο εγωισμός σου είναι τόσο υπέρμετρος ώστε δεν σ’ ενδιαφέρουν τα ψυχολογικά τραύματα και ο πόνος του παιδιού που θέλεις να αποκτήσεις με μη φυσιολογικό τρόπο.
Κασσελάκης: «Το πιο βαθύ ένστικτο ήταν ότι μπορώ να αντέξω τα πάντα. Όταν ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και το αντέχεις και ότι βασίζεσαι σε λίγο κόσμο είναι κάτι που δημιουργεί μία σκληράδα μια ανθεκτικότητα».
Πυγολαμπίδα: Ώστε θεωρείς τον εαυτό σου ανθεκτικό και σκληρό επειδή άντεξες όταν βασιζόσουν σε λίγο κόσμο! Άκου Στέφανε, αληθινή αντοχή είναι όταν δεν βασίζεσαι σε κανέναν άλλο πλην του εαυτού σου και του Θεού. Η αληθινή ανθεκτικότητα δοκιμάζεται όταν δεν έχεις κανένα δίπλα σου για να βασιστείς. Κι εσύ δεν έχεις βιώσει τέτοια μοναξιά… Μην κομπάζεις λοιπόν ότι μπορείς να αντέξεις τα πάντα.
Κασσελάκης:«Η μεγαλύτερη πολυτέλεια δεν είναι το χρήμα. Το χρήμα προφανώς σου επιτρέπει να ανασάνεις και να μην έχεις το καθημερινό άγχος της επιβίωσης. Το ότι άμα σου τύχει μια στραβή δεν καταστράφηκες. Άρα είναι προϋπόθεση ένα επίπεδο οικονομικής αυτάρκειας για να έχεις μετά αυτοπραγμάτωση στη ζωή σου. Αλλά ο καθένας έχει άλλο επίπεδο για το τι τον ικανοποιεί. Εφόσον λοιπόν αισθάνεσαι ασφάλεια για την καθημερινότητά σου που είναι το βασικό, οικονομική, και στη γειτονιά, να μην φοβάσαι ότι η κόρη σου θα βγει έξω και θα σκοτωθεί μπροστά από ένα αστυνομικό τμήμα, και προφανώς η εθνική ασφάλεια διότι είμαστε σε μία περιοχή η οποία είναι εύφλεκτη. Αν λοιπόν έχεις ένα επίπεδο ασφάλειας, μετά ο καθένας έχει το δικό του τρόπο για να αισθάνεται ικανοποίηση με τη ζωή του».
Πυγολαμπίδα: Ώστε έτσι, Στέφανε Κασσελάκη, ε; Άλλη μια φοβερή εξομολόγηση! Εσύ, λοιπόν, θέλεις οικονομική αυτάρκεια ώστε αν σου τύχει μια στραβή να μην καταστραφείς. Ο ιδιωτικός υπάλληλος όμως με μισθό 700 ευρώ που δεν γνωρίζει αν αύριο το αφεντικό του τον απολύσει, έχει το δικό του επίπεδο για το τι τον ικανοποιεί! Εσύ για να ικανοποιηθείς θέλεις κατοικία-παλάτι και αστακό και χαβιάρι στο πιάτο σου. Ο άλλος, ο προλετάριος, έχει το δικό του τρόπο για να αισθάνεται ικανοποίηση με τη ζωή του και του αρκεί να διαμένει σε ένα ανήλιαγο ημιυπόγειο, π.χ., που πλημμυρίζει με την πρώτη νεροποντή και να έχει ψωμοτύρι κι ελιές στο τραπέζι του. Και αυτό το θεωρείς αριστερή λογική και προοδευτικότητα!
Δρούζα: «Άρα εσύ ξυπνάς το πρωί και τι λες στον εαυτό σου για να ξεκινήσεις να ζεις; Τι είναι αυτό που δίνει δύναμη σε σένα για να ζεις; Τι λες στον εαυτό σου όταν ανοίξεις τα μάτια; Να πιώ τον καφέ ή να ανοίξω το τηλέφωνο;»
Κασσελάκης: «Συνήθως λέω να πιώ καφέ και κάνω το αντίθετο: διαβάζω. (…) Αν τύχει και ξυπνήσω και έχω την μουσούδα της Φάρλι πάνω μου και ανασαίνει πολύ ήρεμα και απαλά – το κάνει πολύ συχνά – ηρεμώ και κάθομαι. Δεν ανοίγω τηλέφωνο».
Πυγολαμπίδα: Ώστε το ηρεμιστικό σου είναι η μουσούδα και η ανάσα της Φάρλι στο κεφάλι σου! Πολύ ρομαντικό και ποιητικό να χουζουρεύεις ακούγοντας την ανάσα ενός ζώου! Αντί να αφουγκραστείς την ανάσα του πνεύματος μέσα σου, να αφουγκραστείς το μήνυμά του για την ημέρα και να πεταχτείς όρθιος με κέφι για να εκτελέσεις τα καθήκοντά σου, αφουγκράζεσαι την ανάσα μιας σκυλίτσας και χουζουρεύεις! Όσο πιο πολύ μιλάς για την καθημερινότητά σου, Στέφανε, τόσο περισσότερο μας πείθεις ότι δεν κάνεις ούτε για απλός βουλευτής.
Κασσελάκης: «Για να μην τρελαθείς εξαρτάται από τον πυρήνα ο οποίος σε στηρίζει. Ο πυρήνας ο οποίος στηρίζει εμένα είναι πάνω απ’ όλα ο Τάιλερ ο οποίος ξέρει να με γειώνει και να απορροφά τους κραδασμούς».
Πυγολαμπίδα: Ώστε ο πυρήνας που σε στηρίζει είναι ο Τάιλερ και όχι ο εγγενής θεός μέσα σου, τον οποίο προφανώς δεν αναγνωρίζεις! Και με αυτή την εξάρτηση φιλοδοξείς να κυβερνήσεις την Ελλάδα! Δηλαδή έτσι και πραγματοποιηθεί η ματαιοδοξία σου να γίνεις πρωθυπουργός – χτύπα ξύλο – και για τον α’ ή β’ λόγο κάποια στιγμή ο Τάιλερ δεν είναι δίπλα σου, θα καταρρεύσεις; Είναι στόφα πολιτικού ηγέτη αυτή; Στέφανε, αν θέλεις να γίνεις άξιος ηγέτης πρέπει να πάψεις να στηρίζεσαι στα δεκανίκια της Φάρλι και του Τάιλερ. Φοβάμαι, όμως, ότι ο τρόπος ζωής που έχεις επιλέξει σου φράζει την επικοινωνία με τον Θεό μέσα σου, επειδή θέλεις να του επιβάλεις τους δικούς σου όρους.
Κασσελάκης: «Πέρα απ’ αυτό, όσον αφορά στο πώς το αντιμετωπίζεις, το αντιμετωπίζεις εάν ξέρεις ποιος είσαι. Για ποιο λόγο κάνεις αυτό που κάνεις. Όλα ξεκινούν από κει. Η πραγματικότητα είναι ότι εάν πετύχω σε αυτό το οποίο κάνω, πολλές καριέρες παραδοσιακών πολιτικών θα τελειώσουν. Αλλάζει όλο το παιχνίδι. Το τι πάει να πει κομματικός σωλήνας, τι πάει να πει ρουσφέτια, τι πάει να πει ξύλινος λόγος. Ξαφνικά θα είναι ένα νέο πεδίο, πολύ πιο δημοκρατικό για το πώς μπορεί κάποιος να μπει στην πολιτική και πολύ πιο αποδοτικό επειδή θα υπάρχει λογοδοσία. Λογοδοσία μέσα σ’ ένα σύστημα το οποίο δεν επιβραβεύει το να είσαι ένα παπαγαλάκι για κάποιον».
Πυγολαμπίδα: Είναι σα να διαβάζω έκθεση ιδεών μαθητή της πρώτης Γυμνασίου! Σιγά ρε Στέφανε που θα τελειώσεις τις καριέρες παραδοσιακών πολιτικών! Πετάς στα σύννεφα, πας ξυπόλυτος στ’ αγκάθια. Δεν μας είπες πώς θα δημιουργήσεις θέσεις απασχόλησης ώστε ο ψηφοφόρος να μην ζητάει ρουσφέτι διορισμού για το παιδί του. Δεν μας είπες πώς θα αναστήσεις την πρωτογενή παραγωγή ώστε να μην εισάγουμε ακόμη και βότανα από την Τουρκία. Δεν μας είπες πώς θα καθαρίσεις τους βόθρους του αντιπαραγωγικού Δημόσιου τομέα. Δεν μας είπες πώς θα εκβιομηχανίσεις την χώρα ώστε να υπάρχουν θέσεις εργασίας. Δεν μας είπες πως θα εξυγιάνεις το άρρωστο ΕΣΥ, διότι δεν έχεις ιδέα από τι πάσχει. Δεν μας είπες πώς θα ξεχρεώσεις την Ελλάδα από το τεράστιο χρέος που την έχει γονατίσει. Δεν μας είπες πώς θα πατάξεις την αισχροκέρδεια και την ακρίβεια. Κοντολογίς, δεν άγγιξες τα ενδημικά προβλήματα της χώρας που την έφεραν στη σημερινή εξαθλίωση και απλά τάζεις φύκια για μεταξωτές κορδέλες… Βέβαια δεν φταις μόνο εσύ. Φταίει και η Άννα Δρούζα με το καρφιτσωμένο χαμόγελο και το ακατάσχετο σαλιάρισμα που δεν σε στρίμωξε με δύσκολες και ουσιαστικές ερωτήσεις.
Δρούζα: «Πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου;»
Κασσελάκης: «Προφανώς είναι δύσκολο αλλά το ένστικτό μου λέει ότι αρχικά πάει σιγά σιγά και μετά πολύ γρήγορα. Δηλαδή ο κόσμος αντιδρά σωρευτικά και γρήγορα. Αλλά χρειάζεται υπομονή και επιμονή…»
Πυγολαμπίδα: Εμένα πάλι το ένστικτο μου μού λέει ότι είσαι ένας μωροφιλόδοξος τυχοδιώκτης που ποντάρει στην ηλιθιότητα μέρους των ψηφοφόρων για να μας καθίσει στο σβέρκο και να κάνει κι αυτός μια τρύπα στο νερό όπως όλοι οι προηγούμενοι.
Δρούζα: «Κι έχετε και τα δύο».
Κασσελάκης: «Προς το παρόν. Περισσότερο επιμονή έχω παρά υπομονή… Όταν είμαι πολύ θυμωμένος δεν φωνάζω… υπάρχει σιγή… Καταλαβαίνουν όλοι τι σημαίνει αυτό. Όταν υψώνω τη φωνή είναι για να μπουν τα πράγματα σε μια πορεία πιο γρήγορη. Και δεν σου κρύβω, όχι ότι πρέπει να προδώσω εδώ πέρα τα διαπραγματευτικά μου εργαλεία, αλλά μπορώ να κάνω και το καρφί και το πέταλο».
Πυγολαμπίδα: Ώστε μπορείς να κάνεις και το καρφί και το πέταλο; Εδώ θυμήθηκα την παροιμία “έκανε κι η ψείρα κώλο”! Και την άλλη που λέει “γελάν κι οι κότες”.
Δρούζα: «Το ίδιο καλά και τα δύο;»
Κασσελάκης: «Αυτό δεν πρόκειται να το αποκαλύψω… Με γνώριζε μόνο ένας στενός κύκλος της ναυτιλίας… Ξαφνικά όλα αλλάζουν, ξαφνικά έχω 100% αναγνωρισιμότητα. Έχω ένα σύστημα το οποίο όντως με λοιδορεί με μένος, και χλευάζει και ειρωνεύεται και γελοιοποιεί κλπ. Ευτυχώς δεν έχει κολλήσει τίποτα… »
Πυγολαμπίδα: Στέφανε Κασσελάκη, μην κομπάζεις για την 100% αναγνωρισιμότητά σου. Όταν ποζάρεις καθημερινά στις τηλεοράσεις και βγάζεις τα εν οίκω εν δήμω, κοινώς κρεμάς την ιδιωτική σου ζωή στα μανταλάκια, επόμενο είναι ότι θα είσαι αναγνωρίσιμος. Ωστόσο, μην αυταπατάσαι ότι αναγνωρισιμότητα σημαίνει απαραίτητα και σπουδαιότητα ή μεγαλείο. Μπορεί, μάλιστα, να σημαίνει και το εντελώς αντίθετο. Το κακό είναι ότι με το μοντέλο “γάμου” που πλασάρεις, διαφημίζεις ένα αφύσικο πρότυπο “οικογένειας”. Και αυτή δυστυχώς είναι η μεγάλη παράπλευρη απώλεια της αναγνωρισιμότητάς σου: το ότι σε κάποιους θα ανοίξει η όρεξη να σε μιμηθούν – διότι ο άνθρωπος είναι μιμητικό ζώο – τα δε μικρά παιδιά θα πάθουν σύγχυση και κάποια θα αναρωτιούνται αν το φύλο τους ταυτίζεται με τη βιολογική φυσιολογία τους… Αυτό το κακό προκαλεί η αναγνωρισιμότητά σου, αλλά προφανώς εσένα ποσώς σε απασχολεί.
Δρούζα: «Δύο τελευταία. Η σχέση σου με το Θεό, γιατί τώρα τελευταία για την κολυμπήθρα έγινε πολύς λόγος, το λάδι με το σταυρό κι όλο αυτό το σημειολογικό, αν θες, το μεταφυσικό».
Κασσελάκης: «Συγνώμη, είναι μια ιστορία με την οποία μεγάλωσα από παιδί, η οποία μπορεί να είναι και ρομαντική… Πιστεύω ότι για κάποιον που έχει πίστη μπορεί να αντλήσει δύναμη από την πίστη του, από οποιονδήποτε θεό. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι επειδή εγώ είμαι Χριστιανός, ο άλλος που δεν είναι έχει λιγότερη πίστη από μένα. Μάλιστα θα ήθελα στη δημοκρατία μας η πολιτεία να μπορεί να του συμπεριφέρεται με ισότιμο τρόπο… Μπορώ να πω ότι το ίδιο ισχύει και για όσους δεν πιστεύουν στο Θεό. Και εκείνοι μπορεί να αντλήσουν πολλή δύναμη από τη φιλοσοφία, π.χ. Δηλαδή η θρησκεία και η φιλοσοφία συμβαδίζουν. Και αυτό είναι το βασικό. Το βασικό είναι πώς πλάθεις την προσωπική σου φιλοσοφία. Να μπορείς να είσαι καλύτερος την επόμενη μέρα».
Πυγολαμπίδα: Καλά, εδώ ο Στέφανος το τερμάτισε. Βέβαια ο άνθρωπος φαινόταν ότι είναι πνευματικά αναλφάβητος, αλλά τώρα το προσυπέγραψε κιόλας. Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Κατά το δόγμα Κασσελάκη υπάρχουν πολλοί θεοί, αλλά από οποιονδήποτε θεό μπορεί κανείς να αντλήσει δύναμη! Διότι κατά τον Κασσελάκη, η χρησιμότητα του οποιουδήποτε θεού σκαρφίστηκαν οι θρησκευτικοί ταγοί είναι για να αγκυρώνει ο πιστός κάπου την πίστη του και να αντλεί δύναμη. Αυτό βέβαια πιστεύουν και οι αυτοαποκαλούμενοι “Ορθόδοξοι Χριστιανοί” και γι’ αυτό κατασκεύασαν πολλούς “θεούς” για να υπάρχει η δυνατότητα επιλογής. Εκτός από τους πολλούς “θεούς” (αγίους και οσίους) υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξεις την α” ή β’ ¨θαυματουργική” εικόνα, το α’ ή β’ “θαυματουργικό” λείψανο ή άλλο ιερό συμπράγκαλο (“τιμία” Ζώνη, “τίμιο” ξύλο) και να κάνεις τη δουλειά σου ανενόχλητος για τις αμαρτίες που μπορεί να κουβαλάς.
Το ατύχημα για την ανθρωπότητα, Στέφανε, είναι ότι μεταξύ όλων αυτών των “θεών” πρωταθλητής είναι ο Σατανάς, κοινώς διάβολος, ο οποίος έχει κερδίσει τις μάζες παγκοσμίως. Και αυτό όχι μόνο επειδή δεν σου ζητάει να ζεις ενάρετη ζωή, όπως απαιτεί ο Χριστός, αλλά επιβραβεύει την αμαρτία σε κάθε της μορφή. Φαντάζομαι να γνωρίζεις, σαν Αμερικανός πολίτης που είσαι, ότι εκεί στις ΗΠΑ ο Σατανισμός αναγνωρίζεται ως επίσημη θρησκεία, λόγω “δημοκρατικότητας”, και ότι όλοι όσοι καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα, στήνουν αιματηρούς πολέμους, κατασκευάζουν ιούς και πανδημίες, και ενορχηστρώνουν όλα τα κακά της μοίρας μας είναι σατανιστές.
Συμπλήρωσες ακόμα ότι “Το βασικό είναι πώς πλάθεις την προσωπική σου φιλοσοφία. Να μπορείς να είσαι καλύτερος την επόμενη μέρα.“
Μα αν ο καθένας πλάθει τη προσωπική του φιλοσοφία και βάσει αυτής πορεύεται στη ζωή του, σημαίνει ότι θα την πλάσει στα μέτρα του. Θα οριοθετήσει ο ίδιος τι είναι καλό και τι κακό, ανάλογα με τις ορέξεις του. Αν δεν υπάρχει η Αλήθεια, αν δεν υπάρχει ο Υπέρτατος Νους που θεσμοθέτησε τους κυρίαρχους άγραφους πνευματικούς και φυσικούς νόμους που διέπουν το Σύμπαν και κατ’ επέκταση τον άνθρωπο, τότε ο καθένας νομοθετεί για τον εαυτό του όπως τον βολεύει. Είναι προφανές ότι το ίδιο κάνεις κι εσύ, Στέφανε Κασσελάκη, όπως και η πλειοψηφία της ψευτοχριστιανικής Δύσης, γι’ αυτό πάει κατά διαβόλου.
Δρούζα: «Θυμάσαι μια στιγμή που η πίστη σου σε στήριξε;
Κασσελάκης: «Ναι με στήριξε για πάρα πολλά χρόνια μετά τα 13 μου όταν είχαμε τις πολύ δύσκολες συνθήκες δηλαδή να βλέπω… η μητέρα μου για 3 χρόνια είχε κατάθλιψη, ο πατέρας μου αγκομαχούσε να αντέξει για πάρα πολλά χρόνια… και τους έλεγα τότε να πάμε στον όσιο Δαβίδ, να αντλήσουμε τότε δύναμη, ότι ήταν μια ψυχολογική υποστήριξη. Επαναλαμβάνω ότι ο καθένας μπορεί να αντλήσει ψυχολογική υποστήριξη από οποιαδήποτε πηγή. Αλλά η πίστη μου τη συγκεκριμένη στιγμή ήτανε πηγή έμπνευσης. Και να σου πω και το εξής, όταν μετά από πολλή επιμονή και υπομονή πέρασαν οι δύσκολες στιγμές και είχαμε μερικές επιτυχίες για να ανασάνουμε, τους έλεγα “Πάμε πίσω στον Όσιο Δαυίδ”. Γιατί; Γιατί δεν πρέπει να πηγαίνεις στο Θεό όταν τα πράγματα είναι δύσκολα και στραβά. Πρέπει να πηγαίνεις για να πεις κι ευχαριστώ. Και επαναλαμβάνω, ο καθένας σε ό,τι πιστεύει. Ή αν δεν πιστεύει, κάπου που θέλει να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του. Αλλά να μην καταφεύγουμε μόνο στην Εκκλησία επειδή τα πράγματα μπορεί να είναι δύσκολα».
Πυγολαμπίδα: Άντε πάλι μας κούφανες με την “ευσέβειά” σου, Στέφανε. Σαν γνήσιος ειδωλολάτρης, ζήτησες ρουσφέτι από τα υποτιθέμενα λείψανα του υποτιθέμενου “οσίου” Δαυίδ. Προφανώς για σένα, όπως και για την συντριπτική πλειοψηφία των “Ορθοδόξων Χριστιανών”, ο Θεός δεν είναι Πανταχού Παρών ή είναι ανύπαρκτος. Στην καλύτερη περίπτωση, αν υπάρχει, είναι κουφός και ανάλγητος και πρέπει ο “πιστός” να ζητήσει από κάποιο λείψανο (ή εικόνα) αυτό που χρειάζεται ή να παρακαλέσει το άψυχο λείψανο να μεσιτέψει στο Θεό μπας και τον καταφέρει να δώσει αυτό που δεν ήθελε ή δεν έπρεπε να δώσει! Πρόκειται για νοοτροπία πολιτικού ρουσφετιού και θρησκευτική σχιζοφρένεια που σπάζει κόκαλα. Και με αυτή την καραμπινάτη άγνοια πνευματικών θεμάτων που εκδηλώνεις δημόσια, φιλοδοξείς να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας που θα κάνει τη διαφορά! Προς το χειρότερο, εννοείται…
Δρούζα: «Σου έχει περάσει από το μυαλό ότι μπορεί κάποια μέρα να μην έχεις τον Τάιλερ στο πλάι σου;»
Κασσελάκης: «Όχι… Δηλαδή μου έχει περάσει, αρκεί να είμαι 95 ετών. Ήδη το συζητάμε ότι ο ένας να φύγει πριν τον άλλον. Δηλαδή εγώ εύχομαι να φύγω πριν από εκείνον και εκείνος το αντίστροφο. Διότι προφανώς ξέρουμε ότι ο πόνος θα είναι πολύ βαθύς όταν συμβεί αυτό…»
Πυγολαμπίδα: Αντί να τσακώνεστε για το ποιος θα φύγει πρώτος, γιατί δεν πάτε και οι δυο σας στον “Όσιο Δαυίδ” να τον παρακαλέσετε να “φύγετε” μαζί στα 95 ώστε να μην πονέσει κανείς; Απορώ πώς δεν το σκέφτηκες.
Μου θύμισες το εξής ανέκδοτο: Ήταν, λέει, ένα ζευγάρι (φυσιολογικό, δηλαδή άνδρας και γυναίκα) που αγαπιόντουσαν πάααρα πολύ, κάτι σαν εσένα με τον Τάιλερ. Έφτασαν μαζί σε μεγάλη ηλικία, και είχαν αρχίσει να τσακώνονται καθημερινά για το ποιος ή ποια θα φύγει πρώτος.
–“Εγώ θέλω να πεθάνω πρώτη γιατί δεν θα αντέξω τον πόνο να ζω χωρίς εσένα, αγάπη μου”, έλεγε η σύζυγος.
–“Ούτε εγώ θα αντέξω τον πόνο να ζω χωρίς εσένα, λατρεία μου, γι’ αυτό παρακαλάω τον Χάρο να με πάρει πρώτο”, απαντούσε ο σύζυγος.
Ο ίδιος καυγάς συνεχιζόταν καθημερινά, και ο Χάρος καθυστερούσε την αποστολή του δίνοντάς τους χρόνο για να αποφασίσουν ποιος/ποια τελικά θα έφευγε πρώτος/πρώτη.
Μια μέρα έχασε την υπομονή του ο Χάρος και τους χτύπησε την πόρτα λέγοντας σε αυστηρό τόνο. “Αποφασίστε ποιος/ποια θα πεθάνει πρώτα διότι θα περάσω σε κάνα δυο ώρες να πάρω την ψυχή ενός από σας”.
Η απόφαση έπρεπε να παρθεί εντός δύο ωρών – αυτό το περιθώριο τους έδωσε ο Χάρος – και για να το καλοσκεφτεί ο σύζυγος πήγε μια βόλτα στο καφενείο, αφού είχε πάρει την άδεια της συζύγου του.
Λίγο πριν περάσει το δίωρο κάποιος χτύπησε το κουδούνι της πόρτας του σπιτιού και η σύζυγος, προτού ανοίξει, ρώτησε: “Ποιος είναι;”
— “ΕΙΜΑΙ Ο ΧΑΡΟΣ, ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ”, απάντησε ο Χάρος με άγρια φωνή, διότι είχε θυμώσει πολύ με την κωλυσιεργία του ζευγαριού.
–“Δεν είναι εδώ ο σύζυγος, κάτω στο καφενείο θα τον βρεις”, απάντησε με φοβισμένη φωνή η σύζυγος, που παρά λίγο να δει τον Χάρο με τα μάτια της.
Προς μεγάλη της έκπληξη όμως, η πόρτα άνοιξε βιαίως και, αντί για τον Χάρο, η σύζυγος είχε μπροστά της έναν εξαγριωμένο σύζυγο ο οποίος είχε αλλοιώσει την φωνή του προσποιούμενος τον Χάρο για να τεστάρει αν η γυναίκα του ήθελε όντως να πεθάνει πρώτη απ’ αυτόν!
–“Ώστε αυτή ήταν η αγάπη που μου πούλαγες τόσα χρόνια;” ρώτησε απογοητευμένος ο σύζυγος, και απάντηση φυσικά δεν πήρε…
Τη συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε…
Κασσελάκης: «Είσαι ευπρόσδεκτη στη Νέα Υόρκη στο σπίτι μας εκεί και να μπορείς να δεις την άλλη πτυχή της ζωής μας η οποία προϋπήρχε της πολιτικής».
Πυγολαμπίδα: Ψοφάς για επίδειξη, Στέφανε Κασσελάκη. Γιατί να ενδιαφέρει άραγε την Δρούζα που κάλεσες ή τον οποιοδήποτε Έλληνα πολίτη το σπίτι που έχετε εσύ και ο Τάιλερ στη Νέα Υόρκη; Σε τι θα τον ωφελήσει; Μάλλον για celebrity που κυνηγάει τη δημοσιότητα κάνεις παρά για πολιτικός ηγέτης. Απορώ πώς σε ανέχονται ακόμη εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο τυφλοί και μωροί είναι; Ή μήπως σε επέλεξαν διότι είσαι κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους;
