Είναι αυτό η τελική αναμέτρηση;
«Σε μια νύχτα που όλες οι αγελάδες είναι μαύρες» είναι μια φράση που προήλθε ως παροιμία στα γερμανοεβραϊκά (Yiddish) και υιοθετήθηκε ευρέως από τον φιλόσοφο Georg Wilhelm Friedrich Hegel.
Η αρχική παροιμία σήμαινε ότι στο σκοτάδι, όλες οι γυναίκες φαίνονται ίδιες, ανάλογη με την αγγλική παροιμία «όταν τα κεριά είναι σβηστά, όλες οι γυναίκες είναι όμορφες».
Είναι μια ελαφρώς σεξιστική μεταφορά για τη σύγχρονη πολιτική ορθότητα, αλλά τώρα μας ενδιαφέρει μόνο η εννοιολογική της σημασία, σίγουρα όχι η σεξουαλική της.
Ο Χέγκελ, ωστόσο, την επαναχρησιμοποίησε για να ασκήσει κριτική στις φιλοσοφίες των συγχρόνων του, χρησιμοποιώντας την ως μεταφορά για μια κατάσταση όπου όλα τα ξεχωριστά πράγματα καθίστανται δυσδιάκριτα και ομοιόμορφα – ουσιαστικά μια κατάσταση αφηρημένης και αδιαφοροποίητης γνώσης.
Επικαιροποιώ την έννοια αυτής της μεταφοράς στην τρέχουσα κατάσταση στην οποία δεν είμαστε πλέον σε θέση να διακρίνουμε τις πραγματικές ειδήσεις από τις ψεύτικες ειδήσεις, που στην πραγματικότητας είναι μπερδεμένες από όλα τα αναξιόπιστα και ευθυγραμμισμένα Μέσα Ενημέρωσης.
Δεδομένης της παρουσίας «μολυσμένων» ή «ακάθαρτων» εκδοτών, ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών και ιδιοκτητών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι «ακάθαρτοι» εκδότες ή οι ιδιοκτήτες τηλεοπτικών και κοινωνικών μέσων είναι πρόσωπα στον εκδοτικό κλάδο, την τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κατέχουν ή ελέγχουν εφημερίδες ή εκδοτικούς οίκους, έχοντας και άλλα οικονομικά ή πολιτικά συμφέροντα σε άλλους τομείς.
Σε αντίθεση με τους «καθαρούς εκδότες», όπως ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος του Telegram, Pavel Durov, που ασχολούνται αποκλειστικά με τα μέσα ενημέρωσης, οι «μολυσμένοι» ή «ακάθαρτοι» εκδότες έχουν δεσμούς με τράπεζες, τη βιομηχανία ή την πολιτική, κάτι που μπορεί να επηρεάσει τη συντακτική στάση των εντύπων που ελέγχουν, καθιστώντας τους πιο επιρρεπείς σε ορισμένες προκαταλήψεις ή συμφέροντα.
Μόνο πολιτικές και οικονομικές ενέργειες και αντιδράσεις, που συχνά, ή σχεδόν πάντα, αγγίζουν τα όρια της κρατικής τρομοκρατίας, του εκφοβισμού, του εκβιασμού και των συσχετισμών τους, μπορούμε να αναγνωρίσουμε με σαφήνεια.
Αυτό που δεν μπορεί να αναγνωριστεί είναι η πρώτη ενέργεια, η κύρια αιτία μιας σειράς αποτελεσμάτων, ειδικά επειδή δεν είναι όλες αυτές οι ενέργειες ορατές στο κοινό.
Έτσι, από την αναγκαστικά αδαή μας άποψη, λόγω της αναξιοπιστίας των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής τους ευθυγράμμισης, τόσο ο Trump όσο και το Βαθύ Κράτος έχουν τους καλούς λόγους τους να αμυνθούν από την πλεκτάνη του εχθρού τους, όποιος κι αν είναι ο συνωμότης και αυτός που αμύνεται.
Και έτσι δεν χρειάζομαι την υπόδειξη του Μαδούρο για να πιστέψω στην ύπαρξη μιας πλεκτάνης του Βαθέος Κράτους εναντίον του Trump. Αλλά ταιριάζει στην αφήγησή μου.
Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Μαδούρο, σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη, δήλωσε ότι το Βαθύ Κράτος στην Αμερική προσπαθεί να σαμποτάρει τον Trump μέσω μιας εκστρατείας παραπληροφόρησης για την υπόθεση Epstein, αφενός, και ωθώντας τον να πραγματοποιήσει ένοπλη επέμβαση κατά της Βενεζουέλας, αφετέρου.
Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας υπερασπίζεται τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών!
Από τότε που ο Πρόεδρος Donald Trump απέλυσε τον Comey στις 9 Μαΐου 2017, λόγω της άρνησής του να σταματήσει την έρευνα του FBI για τον Michael Flynn, τον πρώην σύμβουλο εθνικής ασφάλειας, παρά τα αιτήματα του προέδρου, καθώς έβλεπε τέτοιες έρευνες ως απειλή για την προεδρική του δημοτικότητα, πιστεύω ότι υπήρχε μια πλεκτάνη του Βαθέος Κράτους εναντίον του Trump.
Εάν αυτό, το οποίο αποκαλώ συνωμοσία για λόγους απλότητας, αλλά θα μπορούσαμε επίσης, με μια πιο σύνθετη περίφραση, να ονομάσουμε έρευνα για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, είχε κάποιους βάσιμους λόγους, ειλικρινά δεν γνωρίζω.
Για να πω την αλήθεια, η λέξη συνωμοσία δεν είναι καλή για να περιγράψει αυτές τις δραστηριότητες, τουλάχιστον όχι από τότε που η CIA φόρτωσε τον όρο «συνωμοσία» με αρνητικούς υπαινιγμούς.
Χρειαζόμαστε έναν πιο ουδέτερο όρο, που ουσιαστικά να σημαίνει το ίδιο με τη λέξη συνωμοσία, αλλά να μην έχει αρνητικούς συνειρμούς.
Παρακαλώ να γνωρίζετε, ωστόσο, ότι τον χρησιμοποιώ με ουδέτερη έννοια.
Εξάλλου, ήταν επίσης προφανές από την αρχή ότι το ομοσπονδιακό status quo, αντιμέτωπο με την εκλογή ενός προέδρου τόσο επιθετικού και αποσταθεροποιητικού για το διοικητικό κατεστημένο των ΗΠΑ όσο ο Trump, θα υπερασπιζόταν τον εαυτό του όσο καλύτερα μπορούσε.
Για να διευκρινίσω το θέμα, λοιπόν, εγώ, όπως όλοι οι απλοί θνητοί, μακριά από τα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης και των υπηρεσιών πληροφοριών, δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω με βεβαιότητα την απόλυτη αλήθεια για αυτές τις «συνωμοσίες», εν μέσω μιας ατελείωτης ροής πραγματικών ειδήσεων που δεν διακρίνονται από ψευδείς ειδήσεις.
Αλλά τις ενέργειες και τις αντιδράσεις, και τις συσχετίσεις, ναι, τις βλέπω καθαρά.
Επαναλαμβάνω, αυτό που δεν μπορεί να προσδιοριστεί είναι η πρώτη ενέργεια, η κύρια αιτία μιας σειράς αποτελεσμάτων.
Και σε κάθε περίπτωση, επιστρέφοντας στην υπόθεση Trump εναντίον Comey, δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω με βεβαιότητα ποιος είχε δίκιο.
Και από εκεί, μια ατελείωτη σειρά συνεπειών.
Ομοίως, όταν ο Trump έβγαλε ένα κουνέλι από το καπέλο πριν από μια εβδομάδα, κατηγορώντας τους Δημοκρατικούς, συγκεκριμένα τον Bill και την Hillary Clinton, τον Reid Hofmann, τον Larry Summers και άλλους, βρήκα μια πηγή για αυτό που πιστεύω ότι είναι ένα φιλορωσικό τρολ – ένα άρθρο που ουσιαστικά αντέγραψα και επικόλλησα στο δικό μου: Τώρα, ακριβώς τη στιγμή που ο Trump φαινόταν να κινδυνεύει να κατακλυστεί από το σκάνδαλο γύρω από τη φιλία του με τον Epstein, (το άρθρο αυτό το αναδημοσίευσα) παρείχε στον Trump μια σημαντική βοήθεια, ανατρέποντας τα δεδομένα.
Και κατηγορώντας τους Δημοκρατικούς.
Σύμπτωση;
Πραγματικά δεν το νομίζω.
Αλλά αυτή είναι απλώς η γνώμη μου.
Φαίνεται λοιπόν ότι αντί για μια απλή πολιτική με τους αποκαλυφθέντες και ανοιχτούς λόγους της, έχουμε ένα πολύ περίπλοκο μεγάλο παιχνίδι με τουλάχιστον 4 δρώντες, αλλά πιθανώς και περισσότερους.
Και έτσι η πολιτική του Trump έρχεται σε αντίθεση με αυτήν του Βαθέος Κράτους των ΗΠΑ, η οποία με τη σειρά της έρχεται σε αντίθεση με αυτήν του Μαδούρο, και πιθανώς και με αυτήν του Πούτιν. Εκτός από άλλους δευτερεύοντες παράγοντες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και τους Ευρωπαίους συμμάχους του που είναι σίγουρα αντι-Πούτιν.
Το Ισραήλ, καθώς και η Κίνα, σίγουρα δεν βρίσκονται εκτός αυτού του παιχνιδιού, έστω και αν βρίσκονται σε πιο απομονωμένη θέση, αλλά δεν ξέρω πού ακριβώς να τους τοποθετήσω σε αυτό.
Ίσως μαζί με περισσότερους από έναν από αυτούς τους παίκτες.
Μετάφραση από τη Μαρία Σεφέρου
Tags: CIA, Claudio Resta, Epstein, fake news, Trump, βαθύ κράτος ΗΠΑ, ΗΠΑ, ΜΜΕ, συνωμοσία
